Μη φοβηθείς

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παραθυρό σου


Στο σημείο αυτό γίνομαι το κλασσικό fan boy : Αύριο έχει Αρλέτα!Πέρα από τα μάλλον πολλά τις τραγούδια που έχω βάλει εδώ ,πέρα από τα άλλα τόσα που είπαν σ'αγάπω όταν έπρεπε , πέρα από τις πολλές όμορφες βραδιές που πέρασα μαζί της (και είναι απίστευτο να κάθεται στο τραπέζι σου αφού μόλις έχει τραγουδήσει και να σου λέει ιστορίες ) και πέρα από την αγάπη μου στο προσωπό της - από τα λίγα πρόσωπα που ήταν τόσο ζεστά όταν ήρθα από Θεσσαλονίκη... Είναι η Αρλέτα που σχεδόν έχασα με την ιστορία της υγείας της και μετά από ένα χρόνο είδα ξανά στην σκηνή - όσο κυνικός και απαισιόδοξος και να θέλω να είμαι ,το τέλος (η μάλλον η συνέχεια) είναι σαν finale σε ταινία lifetime - γλυκό ,ήρεμο και αιδιόδοξο.Και όταν θα την ακούσω θα είναι κοντά μου και όποιος λείπει (ναι μπορώ να είμαι τόσο γλυκανάλατος και χωρίς να πάσχω από διαβήτη )


Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει