Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Κι η μέρα μου γελάει




Κοιμάμαι αγκαλιά μαζί με τ όνειρό μου
κι η μέρα μου γελάει και με χαϊδεύει η νύχτα
κι ο έρωτας μου λέει παραμύθια


Όταν αναγκάζομαι να έρθω αντιμέτωπος με ανθρώπους που με είχαν απορρίψει/πονέσει/ κουράσει στο παρελθόν ,προτιμώ να σκέφτομαι πως αυτοί οι άνθρωποι δεν με ξέρουν ,δεν με έμαθαν ποτέ , ή έστω ήξεραν κάποια παλιότερη έκδοσή μου (λες και βγάζω updates σαν τα vista κάθε βδομάδα) . Κάπως έτσι και για το σημερινό άβολο τηλέφωνο ,που δεν μπόρεσα να αποφύγω . Καθ’ όλη την διάρκεια έλεγα μέσα μου πως δεν με ξέρει ο συνομιλητής μου πια ,πως δεν έχει δικαίωμα σε αυτό τον συγκαταβατικό , σχεδόν προσβλητικό τόνο .


Παίζω με τη ζωή στα δίχτυα της αράχνης
Γελάω με τον καιρό πίνω νερό της πάχνης
Κι εσένα π αγαπάω πάντα θα σε παιδεύω
Σαν ψάρι θα γλιστράω θα δραπετεύω


Σε μεγάλο βαθμό όμως δεν έχει αλλάξει τίποτα . Αλλά ήμουν στο αγαπημένο μου μέρος , ο καιρός ήταν απόλυτα ανοιξιάτικος , και σπίτι με περίμενε ένα καλό παιδί . Και όταν έκλεισα το τηλέφωνο μάζεψα νεράντζια από τον κήπο μου. Είναι καιρός να πάψω να βλέπω φαντάσματα να τρέχουν πίσω μου .


Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη
Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι
Αναρτήθηκε από στις

4 σχόλια:

  1. John D. Carnessiotis "Asteroid"27 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:23 π.μ.

    Περίπου τα ίδια ισχύουν για όλους μας... Κανείς δεν μας γνωρίζει - ίσως ούτε κι εμείς οι ίδιοι να μη ξέρουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας.
    Η ψυχή πρέπει να καθρεφτισθεί σε ψυχή, για να γνωρίσει τον εαυτό της, λέει ο Πλάτων, κι αυτό δεν είναι απλώς εξαιρετικά δύσκολο, αλλά και σπάνιο, γιατί σπάνια το θέλουμε ειλικρινά και το επιδιώκουμε ή το επιτρέπουμε.
    Ωστόσο, ανεξάρτητα από αυτά, δεν πρέπει να επιτρέπουμε και σε κανέναν να μας υποτιμάει, να μας μιλάει προσβλητικά. Όλοι μας έχουμε μιαν αξία ως προσωπικότητες - απλώς, σε άλλους κάνουμε σε άλλους όχι. Οι προσβολές περιττεύουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Hfaistiwnas27 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:53 π.μ.

    Αν σε περίμενε ένα καλό παιδί, τι άλλο θες;
    Όλα τα άλλα στην άκρη του μυαλού..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ELvA27 Φεβρουαρίου 2010 στις 2:54 μ.μ.

    ''Γιατί είμαι ένα νησί μέσα στην πόλη
    Κανείς δε με γνωρίζει κι ας με ξέρουν όλοι''

    Ποσο σωστοι ειναι αυτοι οι στοιχοι και ποσο αντιπροσωπευτικοι για πολλους!

    Εισαι στο σωστο δρομο(μιλαω εκ πειρας!) :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kος Μηδενικός27 Φεβρουαρίου 2010 στις 5:57 μ.μ.

    Ακριβώς...κι εγώ σε τέτοιο Μood είμαι. Τέρμα τα φαντάσματα του παρελθόντος...πάμε μπροστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)