It's all right.

I'll be your cliff (you can fall down
from me).
I'll be your ledge (you can lean upon
me).
I'll be your bridge, your flowering tree
You can still depend on me...


Είμαι με τα ρούχα στην πολυθρόνα. Ξέρω πως πρέπει να σηκωθώ και να βάλω κάτι πιο άνετο . Ξέρω πως πεινάω αρκετά . Θέλω να πάρω τηλέφωνα φίλους – τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί . Το παιδί θέλει και αυτό να περάσω από εκεί ,αλλά και πάλι η τεράστια απόσταση των πέντε λεπτών (πόδια) μου φαίνεται υπερβολική .


And I'll be (the ticking of your clock).
And I'll be (the numbers on your
watch).
And I'll be (your hands to stop the
time).
I'll even be your danger sign.


Αλλά αυτό δεν είναι ένας ύμνος στην κούραση , πιο πολύ είμαι χαρούμενος που είμαι κουρασμένος , περήφανος σχεδόν . Νιώθω πως κάτι κάνω (όταν δεν είμαι μέσα στο κτήριο της εφορίας τουλάχιστον ) . Ξέρω πως οι κοντινοί μου μάλλον θα δείξουν πάλι κατανόηση ( έχουν επιλεχθεί με βάση αυτό το ταλέντο εξάλλου ) .


And I'll be (your sharp intake of breath).
And I'll be (your work I'll take no rest).
And when the world falls to decline
I'll be yours and you'll be mine.


Είμαι ένας περήφανος ελεύθερος επαγγελματίας λοιπόν ,που αντί να γράφει (όπως θα έπρεπε ίσως ) για το πόσο μαζοχιστικό είναι να δοκιμάζεις να κάνεις οτιδήποτε στην Ελλάδα , γράφει γιατί δεν μπορεί να σηκωθεί από την καρέκλα του υπολογιστή (ναι πονάνε τα πόδια τόσο πολύ ) .Τελικά θα κάνω αυτά τα πέντε λεπτά περπάτημα . Πρέπει.


(Make it easy on yourself tonight).