A stable’s where you learn to be in charge and not take shit

Slowly the earth turns
And horses come and go
My pony’s shrinking
I never stop to grow


Την παιδική μου ηλικία την πέρασα σε μια μεσαίου μεγέθους επαρχιακή πόλη . Νομίζω πως η πόλη αυτή είναι ακόμα και τώρα ο ορισμός της επαρχίας για μένα – έχω ζήσει και σε χωριό για λίγο αλλά εκεί δεν νιώθεις επαρχιώτης, νιώθεις απλά εκτός. Από τα πρώτα που μαθαίνεις λοιπόν σε μια τέτοια πόλη είναι πως η γνώμη του άλλου μετράει . Και μετράει μάλλον πολύ περισσότερο από την όποια δική σου επιθυμία . Πρώτα βλέπεις τι έχει αν πει το περιβάλλον για τους γύρω σου – και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως τα σχόλια που χτυπούν την ανύπαντρη καθηγήτρια ,το παιδί τον χωρισμένων γονιών , τον «τοιούτο» διακοσμητή με τον αλβανό γκόμενο θα έρθουν κάποια στιγμή πάνω σου .


I tighten the girdle and I shorten the reins
She supplies raw power
I direct it with my skills
Right into the wild we go
It’s a dark green?
Pony’s warming from her light brown body
Rises a smell of sweat


Και ακόμα και ενώ είσαι παιδί έρχονται βασικά , εξάλλου ακόμα και να προσπαθείς να κρυφτείς με το να γίνεις ένα με τον όχλο θα ακούσεις να λένε στον πατέρα σου ότι αδελφή σου θεωρείται «Κακή επιρροή» , θα ακούσεις κακίες για το γάμο των δικών σου ,θα ακούσεις να ψιθυρίζουν κάτι για σένα ( προσωπικά και αρκετά αστεία για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να πάρει ούτε ασπιρίνη εύκολα, είχα την φήμη του ναρκομανή - νομίζω το gay ή το είχαν σίγουρο ή το είχαν για λιγότερο ενδιαφέρον ) . Θυμάμαι με φρίκη ένα χρόνο πριν δώσω πανελλαδικές να βλέπω τον κόσμο να αγοράζει την τοπική εφημερίδα που έβγαζε κάθε χρόνο τις βαθμολογίες των πανελληνίων , να υπογραμμίζουν τους βαθμούς των γνωστών τους ,και εγώ να αναρωτιέμαι τι θα γίνει την επόμενη χρονιά που θα είναι το δικό μου όνομα εκεί .


Tickle the palm of my hand with grey eager lips
I give you sugar pony if you give me obedience
Tickle the palm of my hand with grey eager lips
I give you sugar pony if you give me this


Μαθαίνεις λοιπόν να ζεις με αυτό ή φεύγεις . Και ακόμα και αν φύγεις το κουβαλάς μαζί σου συνήθως για κάμποσο καιρό , δύσκολα ξεφεύγεις από την «Πόλις» που πάντα σε κυνηγά . Πια δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος , κάνω αυτό που θέλω . Και όσοι με αγαπούν με καταλαβαίνουν.


God I miss the horses
The way they used to look at me
Oh God I miss the horses
The way they used to make me feel