Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

A stable’s where you learn to be in charge and not take shit




Slowly the earth turns
And horses come and go
My pony’s shrinking
I never stop to grow



Την παιδική μου ηλικία την πέρασα σε μια μεσαίου μεγέθους επαρχιακή πόλη . Νομίζω πως η πόλη αυτή είναι ακόμα και τώρα ο ορισμός της επαρχίας για μένα – έχω ζήσει και σε χωριό για λίγο αλλά εκεί δεν νιώθεις επαρχιώτης, νιώθεις απλά εκτός. Από τα πρώτα που μαθαίνεις λοιπόν σε μια τέτοια πόλη είναι πως η γνώμη του άλλου μετράει . Και μετράει μάλλον πολύ περισσότερο από την όποια δική σου επιθυμία . Πρώτα βλέπεις τι έχει αν πει το περιβάλλον για τους γύρω σου – και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως τα σχόλια που χτυπούν την ανύπαντρη καθηγήτρια ,το παιδί τον χωρισμένων γονιών , τον «τοιούτο» διακοσμητή με τον αλβανό γκόμενο θα έρθουν κάποια στιγμή πάνω σου .


I tighten the girdle and I shorten the reins
She supplies raw power
I direct it with my skills
Right into the wild we go
It’s a dark green?
Pony’s warming from her light brown body
Rises a smell of sweat



Και ακόμα και ενώ είσαι παιδί έρχονται βασικά , εξάλλου ακόμα και να προσπαθείς να κρυφτείς με το να γίνεις ένα με τον όχλο θα ακούσεις να λένε στον πατέρα σου ότι αδελφή σου θεωρείται «Κακή επιρροή» , θα ακούσεις κακίες για το γάμο των δικών σου ,θα ακούσεις να ψιθυρίζουν κάτι για σένα ( προσωπικά και αρκετά αστεία για έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να πάρει ούτε ασπιρίνη εύκολα, είχα την φήμη του ναρκομανή - νομίζω το gay ή το είχαν σίγουρο ή το είχαν για λιγότερο ενδιαφέρον ) . Θυμάμαι με φρίκη ένα χρόνο πριν δώσω πανελλαδικές να βλέπω τον κόσμο να αγοράζει την τοπική εφημερίδα που έβγαζε κάθε χρόνο τις βαθμολογίες των πανελληνίων , να υπογραμμίζουν τους βαθμούς των γνωστών τους ,και εγώ να αναρωτιέμαι τι θα γίνει την επόμενη χρονιά που θα είναι το δικό μου όνομα εκεί .


Tickle the palm of my hand with grey eager lips
I give you sugar pony if you give me obedience
Tickle the palm of my hand with grey eager lips
I give you sugar pony if you give me this



Μαθαίνεις λοιπόν να ζεις με αυτό ή φεύγεις . Και ακόμα και αν φύγεις το κουβαλάς μαζί σου συνήθως για κάμποσο καιρό , δύσκολα ξεφεύγεις από την «Πόλις» που πάντα σε κυνηγά . Πια δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος , κάνω αυτό που θέλω . Και όσοι με αγαπούν με καταλαβαίνουν.


God I miss the horses
The way they used to look at me
Oh God I miss the horses
The way they used to make me feel

4 σχόλια:

  1. Ξέρω ξέρω..
    Δύσκολα ξεφεύγεις..
    Αν το πέτυχες, μπράβο σου.. σίγουρα είναι το καλύτερο.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ''Πια δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος , κάνω αυτό που θέλω''..
    Πολυ ομορφο το κειμενο σου και η μουσικη ταιριαζει απολυτα. Πολλες φορες ολοι αισθανομαστε 'οutcasts' σε καποια φαση της ζωης. Καλο ειναι να το θυμομαστε και να σφιγγουμε τα δοντια.....

    Kαλη σου μερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενδιαφέρον, αν και δεν είχα την εμπειρία τη δικιά σου, μιας και μεγάλωσε σε πόλη. Βέβαια, κι εκεί υπάρχουν τα βλέμματα των γύρω που σε κάνουν να νιώθεις άγχος και απορία. Το θέμα όπως θέτεις είναι να μπορείς να τα ξεπερνάς και να καταλαβαίνεις τελικά ότι αν είσαι εσύ καλά, τότε δεν έχει σημασία να δίνεις σημασία σε κάποια αδιάκριτα και ασήμαντα βλέμματα. Ποτέ δεν ξεφεύγουμε πλήρως όμως νομίζω, όσο ζούμε μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. *διαβάζοντας από τα πιο πρόσφατα στα παλαιότερα*

    όσο διαβάζω και ακούω τις μουσικές μου αρέσει το blog σου ολοένα και περισσότερο...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή