Tide

This Liverpool tide comforts my eyes
Stings like salty tears I've cried
In summer's glow I've found a hope
And another love to come and go


Όταν δεν γράφω συχνά είτε δεν έχω χρόνο ,είτε δεν έχω net, είτε δεν θέλω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Υπάρχουν φορές που αποφεύγω να περιγράψω τι βλέπω στο καθρέφτη ,καθαρή άρνηση. Τα άσχετα post που έγραφα αυτές τις μέρες τα διέγραφα πριν καν τα ανεβάσω – ένιωθα πως ήταν ανειλικρινή .


And then the snow began to fall
Like birds it was against the wall
And then the sky began to crack
Like sticks it was upon my back


Είναι το άγχος να αντιμετωπίσεις και να συνεχίσεις μια κατάσταση που μοιάζει ιδανική που με καταβάλει , σε συνδυασμό με τα σύννεφα που εμφανίζονται σε κάθε ουρανό . Και αντί το βάρος αυτό να με κάνει να αντιμετωπίσω την όποια αλλαγή με προσαρμογή σε νέα δεδομένα , η πρώτη μου αντίδραση είναι συνήθως άρνηση.


She breaks above Liverpool's tide
We walk along, against the sky
And when the sky begins to crack
Please hold me love, dont break my back


Ξέρω πως η αντίδραση αυτή είναι κλασσικά ελληνική , αλλά δεν νομίζω σε προσωπικό επίπεδο να είναι πιο επιτυχημένη από ότι σε εθνικό , και στο εθνικό μας έφερε εδώ που μας έφερε. Οπότε γράφω ξανά ,είχα καμία απλή συζήτηση με το παιδί που με ηρέμησε και όλα καλά (και όσα δεν είναι θα τα κάνω εγώ ο ίδιος)


But oh
You never never know
When love
Will come or go
And oh
You never never know