Το μαντήλι του κουνάει με το χέρι το δεξί

Άκου, ο καιρός περνάει
απ’ το δρόμο με ταξί


Κλείνω ένα μήνα σήμερα στη νέα μου δουλειά . Ακόμα είμαι στο σημείο που ξυπνάω πολύ χαρούμενος για να πάω εκεί και δεν με νοιάζει όσες ώρες και να μείνω .Πηγαίνω στο γυμναστήριο να τρέξω, γυρνάω και μετά σπίτι ,και μετά συνήθως κάτι κοντά ,έχω γίνει ένα παιδί της γειτονίας που γνωρίζω και συμπαθώ όλο και πιο πολύ


“Που πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;”.


Έχουμε κλείσει το δεύτερο μήνα με το παιδί . Με κάνει χαρούμενο, έχει ένα εύκολο χαμόγελο , είναι ζεστός άνθρωπος, ανοιχτός ,συζητήσιμος , έξυπνος. Βρισκόμαστε συχνά και καταφέρνει να κάνει την μέρα μου ξεχωριστή ,ακόμα και όταν βλέπουμε απλά τα anime που αγαπάει .


Ο καιρός σε μια καμπάνα
κατά λάθος κουτουλά
χάνει δέκα αεροπλάνα


Έχουν περάσει κοντά έξι μήνες που δεν είμαι με την προηγούμενη σχέση μου . Τον νοιάζομαι πολύ σαν άνθρωπο , με βοήθησε πολύ σε κάποια δύσκολα σημεία, και όσο δυσάρεστος και να είναι κάθε χωρισμός, από αυτόν νομίζω έμεινε κάτι καλό ,κάτι θετικό . Έξη μήνες μετά είμαι χαρούμενος όταν μιλάμε .


και στον ουρανό ψηλά
ο καιρός πετάει καβάλα
σε μια ξύλινη κουτάλα.


Έχουν περάσει κοντά πέντε χρόνια που έχω φύγει από την Θεσσαλονίκη .Υπάρχουν ακόμα πρωινά που ξυπνάω και νομίζω πως είμαι στο παλιό μου δωμάτιο . Και κάποιες ώρες με πιάνει ένα βάρος που δεν έχω την παλιά μου ζωή ,αλλά όλο και λιγότερο συχνά.


“Που πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;”.