Smile.

Σήμερα στο μετρό δεν είδα ούτε έναν άνθρωπο να χαμογελά .Ούτε έναν ,για δείγμα. Καθόμουν και παρατηρούσα μια κυρία –ο ορισμός της μεσαίας τάξης- προσεγμένη , κοντά στα εβδομήντα . Κρατούσε μια μπλε σακούλα με λίγα λουλούδια για φύτεμα – και φορούσε στο πρόσωπο την απόλυτη απελπισία . Σαν να είχες πάρει όλη την χαρά από μέσα της . Και πάνω κάτω έτσι ήταν όλοι ,λες και η άνοιξη μας προσπέρασε και περνάμε τις μέρες περιμένοντας τα νέα της καταστροφής από το δελτίο των 8 . Ήθελα να την αγκαλιάσω να της πω πως όλα θα πάνε καλά και θα έχει καλά γεράματα και … Και απλά της χαμογέλασα όσο πιο καλά μπορούσα – νομίζω πως δεν με πρόσεξε καν.


Like you mean it.

This one is different - because it's us

Hand in glove
We can go wherever we please
And everything depends upon
How near you stand to me


Δεν με θεωρώ κατάλληλο να σχολιάσω την νέα ελληνική πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται μέρα την μέρα από τις πρωινές δημοσιογραφικές μέχρι τα βραδινά τραπέζια. Όπως και τόσοι άλλοι ,θυμώνω ,φοβάμαι λίγο ,καταπίνω σαν junkie της ομόνοιας κάθε νέο σχετικά με τα εθνικά μας junk. Δεν αυτομαστιγόνομαι, προσπαθώ να κρατήσω την λογική μου και να κάνω την δουλειά μου καλά .


And if the people stare
Then the people stare
Oh, I really don't know and I really don't care


Και όπως είπε και η Βαγιάνη σε πρόσφατο κείμενό της ,αρνούμαι να αυτοτιμωρηθώ για της αμαρτίες άλλων . Θεωρώ την γενιά μου σχετικά καθαρή από ευθύνες (ίσως επειδή δεν πρόλαβε ) ,αλλά γεμάτη από τις συνέπειες . Και συνεχίζω να κάνω ότι μπορώ – να δουλεύω , να σκέφτομαι ,να διαβάζω ,να αντιδρώ σε ότι μπορώ όταν πρέπει.


Hand in glove
The sun shines out of our behinds
Yes, we may be hidden by rags
But we've something they'll never have


Ο Ξανθούλης έβγαλε ένα κείμενο γεμάτο με την ελπίδα πως η όλη κρίση θα μας γύριζε σε έναν κόσμο πιο αγνό ,πιο παλιό . Οι δικές μου απαιτήσεις δεν είναι μεγάλες – θέλω μόνο την πρόσβασή μου στο net – το παράθυρό μου στον κόσμο – και τους ανθρώπους που αγαπώ δίπλα μου και καλά. Και το χέρι του παιδιού στο χέρι μου.


If they dare touch a hair on your head
I'll fight to the last breath

Tide

This Liverpool tide comforts my eyes
Stings like salty tears I've cried
In summer's glow I've found a hope
And another love to come and go


Όταν δεν γράφω συχνά είτε δεν έχω χρόνο ,είτε δεν έχω net, είτε δεν θέλω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Υπάρχουν φορές που αποφεύγω να περιγράψω τι βλέπω στο καθρέφτη ,καθαρή άρνηση. Τα άσχετα post που έγραφα αυτές τις μέρες τα διέγραφα πριν καν τα ανεβάσω – ένιωθα πως ήταν ανειλικρινή .


And then the snow began to fall
Like birds it was against the wall
And then the sky began to crack
Like sticks it was upon my back


Είναι το άγχος να αντιμετωπίσεις και να συνεχίσεις μια κατάσταση που μοιάζει ιδανική που με καταβάλει , σε συνδυασμό με τα σύννεφα που εμφανίζονται σε κάθε ουρανό . Και αντί το βάρος αυτό να με κάνει να αντιμετωπίσω την όποια αλλαγή με προσαρμογή σε νέα δεδομένα , η πρώτη μου αντίδραση είναι συνήθως άρνηση.


She breaks above Liverpool's tide
We walk along, against the sky
And when the sky begins to crack
Please hold me love, dont break my back


Ξέρω πως η αντίδραση αυτή είναι κλασσικά ελληνική , αλλά δεν νομίζω σε προσωπικό επίπεδο να είναι πιο επιτυχημένη από ότι σε εθνικό , και στο εθνικό μας έφερε εδώ που μας έφερε. Οπότε γράφω ξανά ,είχα καμία απλή συζήτηση με το παιδί που με ηρέμησε και όλα καλά (και όσα δεν είναι θα τα κάνω εγώ ο ίδιος)


But oh
You never never know
When love
Will come or go
And oh
You never never know

Asleep and dreaming

I've seen you laugh at nothing at all
I've seen you sadly weeping
The sweetest thing I ever saw
Was you asleep and dreaming


Οι μέρες μου κόβονται σε καλοσχηματισμένα κομμάτια – το ήρεμο πρωινό ,το οργανωμένο μεσημέρι, το φορτωμένο απόγευμα ,το βράδυ που θα δω το παιδί. Οι μέρες μου τρέχουν ,οι ώρες μου τρέχουν .


Στο τηλέφωνο λέμε χαζομάρες , δεν υπάρχει η ανάγκη να πούμε τα πιο πολύπλοκα ,ούτε καν από κοντά .Συναντιόμαστε και χαμογελάμε. Με ηρεμεί . Αφοπλίζει τις ανασφάλειες μου πριν εκραγούν και το κάνει να φαίνεται σαν να μην χρειάζεται καν να το προσπαθεί.


Και απ’ έξω περνάει ένας σαξοφωνίστας .Παίζει κάποιο παλιό τραγούδι αγάπης ,ενώ ο διπλανός ανθοπώλης ταχτοποιεί τις γλάστρες με το γιασεμί που έχει φέρει.


I've seen you when your ship came in
And when your train was leaving
The sweetest thing I ever saw
Was you asleep and dreaming

Bit and pieces

The buzzing in my head
The ringing in my ears
Ιs so elaborate
But i love that sound


Χτες ενώ ήμασταν αγκαλιά ,το παιδί χαμήλωσε τα μάτια του και παραδέχτηκε πως κοίταξε ξανά το facebook μου να δει ποιους έχω φίλους . Το είπε με τέτοια συστολή και ντροπή που μου ήρθε να τον πνίξω στα φιλιά . Και μετά μου είπε πως πρέπει να πάμε στα γενέθλια της γκόμενας του αφεντικού του – χαριτωμένο και αυτό ,η πρώτη μας επίσημη εμφάνιση .


tell me what here is at stake


Έπαιξα αυτές τις μέρες ένα από τα πιο πλήρη επιτραπέζια – προσομοίωση του ψυχρού πολέμου . Το twilight struggle (google it) είναι πολύ πλούσιo στα ιστορικά του στοιχεία και στην αναπαράσταση της εξέλιξής της σύγκρουσης ,αλλά εκεί που τα καταφέρνει ιδανικά είναι το να με κάνει να συνειδητοποιήσω πως σε έναν βαθμό νοσταλγώ αυτή την εποχή –έστω το λίγο που την έζησα. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα .


Τell me what here is at stake
Ι walk around the earthquakes
Ι love the sound they make

You beautiful beautiful thing

You say you are quiet because you lack food
I delight in your entree and watch as you chew
Now that your steak must be well on it's way
Through ten feet of intestines you still have nothing to
Nothing to say


Ο φίλος μου ο Ν.Δ. (τι παιδί και αυτό ,να έχει τέτοια αρχικά..) έλεγε πως είμαι fan without the loyalty – παθιασμένος μεν , αλλά όχι με ένα μόνο αντικείμενο . Σίγουρα όμως μια μεγάλη μου αγάπη τα τελευταία χρόνια είναι η Wendy Mcneil .Ξέρω είναι μεγάλη έκπληξη για όποιον έχει κοιτάξει το blog για πάνω από τρία sec.


I made you the offer to speak of your thirst
But your smirk was enorous and your hands well rehearsed
You were blue with the moonlight and wet with compari
Said 'we've only got a month so let's get busy'


Σε μία συνέντευξή της λοιπόν αποκαλεί την μουσική της folk noir – folk για τον ήχο και noir για την εμμονή της με την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης ,τις πολύπλοκες επιλογές που κάνουμε με αποτυχία. Πάνω μάλλον σε αυτό βασίζεται και η δική μου εμμονή μαζί της ( και με την Nico ,Faithfull, τις προηγούμενες σχέσεις μου etc).


You were so gentle a decade ago
As I nursed you with spirits at 18 years old
Now I'm a woman and I've traveled too
I would like to be more than some charm that you use
You've studied religions, traveled the world,
Collected artifacts, collected girls
Wish I was your brother, so that we could hang
So that I could know you
You beautiful beautiful thing


Και πριν κάποιες μέρες είχα και την ευκαιρία (όνειρο κάθε fan-boy) να της μιλήσω ξανά . Απίστευτα ευγενική και προσιτή. Το σχέδιο για τις φετινές διακοπές θα χτιστεί μάλλον γύρω από κάποια συναυλία της .


You're writing a fairytale and in it is truth
She is an old hag that's toothless and bruised
The twist in the tale is in her last request
She says give me a sugarcoat when of me they ask
She is your daughter, she is your muse
She's in your drawings and she is in you
And I know you love her
I know you do
You beautiful
Beautiful
Thing

Πορτοκάλι.

Αχ πορτοκάλι γυρεύω ενέργεια...


Ξύπνησα αργά ,κεφάτος, ξεγλίστρησα αθόρυβα ,ετοίμασα πρωινό για δύο (πορτοκαλάδα στημένη ,βάφλες με μαρμελάδα πορτοκάλι και φρέσκα καθαρισμένα γλυκά πορτοκάλια )μετά ο δίσκος στο χέρι και μοιρασμένες μπουκιές ,επιτραπέζια με φίλους .

Μετά το άγνωστο νούμερο στο κινητό , η φωνή που αναγνωρίζεται με χρονοκαθηστέρηση , η εισαγωγή που δεν θες να ακούσεις «νομίζω πως θα ήθελες να το μάθεις» ,αναγγελίες θανάτων και χωρισμών , ενημερωτικό flashback στους ανθρώπους που έπαψαν να έχουν ρόλο στην καθημερινότητά μου .Πάγωσα ,δεν ήξερα πώς να βοηθήσω, μάλλον δεν μπορώ , και την αγάπη μου που έχουν ,τι να την κάνουν ,είμαι πολύ μακριά πια.

Τσαλακώνεται λίγο μόνο η εικόνα, και θυμάσαι πως δεν είσαι στα τελευταία λεπτά αισθηματικής κομεντί , με τον ήρωα να προλαβαίνει το αεροπλάνο και την γιαγιά να προσποιείται μόνο πως είναι άρρωστη για να τους φέρει κοντά . Ακόμα και τώρα κάτι περπατάει στο σβέρκο μου .«θα ήθελες να το ξέρεις»

Δεν έχουμε πηγές

ίδιος με τη μοναξιά μας,

Στο βάθος ο ήχος της αγοράς ,με τους πιο φασαριόζους να ακούγονται μέχρι εδώ καθαρά. Πιο κοντά ο ήχος από τα καταστήματα που κλείνουν . Μόλις έχει φύγει ο θείος μου – 89 αλλά κρατιέται σε τέλεια κατάσταση, και έχει μυαλό αιχμηρότατο ακόμα.


ίδιος με την αγάπη μας,


Γενικά αποφεύγω να μιλάω για την κατάσταση της οικονομίας – μιλάνε άλλοι που είναι καλύτερα ενημερωμένοι . Απλά μου έκανε εντύπωση ο μικρός μονόλογος του θείου – « Μεγάλωσα χωρίς παπούτσια , μέναμε σε καλύβες , κόβαμε τα χαρτονομίσματα στην μέση και σβήναμε μηδενικά και περιμέναμε σε σειρές για ψωμί που τελείωνε και έβγαινα το πρωί με μισό κρεμμύδι και ξεροκόμματο και μου μιλάν για κρίση;» . Όχι πως δεν τα ήξερα όλα αυτά , όχι πως πρέπει να φτάσουμε ξανά εκεί ,αλλά …. Αν διαβάσω ακόμα μια ανάλυση σχετικά με το πώς θα πρέπει να κάνουμε μαζική δωρεά νεφρών …


ίδιος με τα σώματά μας

Το μαντήλι του κουνάει με το χέρι το δεξί

Άκου, ο καιρός περνάει
απ’ το δρόμο με ταξί


Κλείνω ένα μήνα σήμερα στη νέα μου δουλειά . Ακόμα είμαι στο σημείο που ξυπνάω πολύ χαρούμενος για να πάω εκεί και δεν με νοιάζει όσες ώρες και να μείνω .Πηγαίνω στο γυμναστήριο να τρέξω, γυρνάω και μετά σπίτι ,και μετά συνήθως κάτι κοντά ,έχω γίνει ένα παιδί της γειτονίας που γνωρίζω και συμπαθώ όλο και πιο πολύ


“Που πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;”.


Έχουμε κλείσει το δεύτερο μήνα με το παιδί . Με κάνει χαρούμενο, έχει ένα εύκολο χαμόγελο , είναι ζεστός άνθρωπος, ανοιχτός ,συζητήσιμος , έξυπνος. Βρισκόμαστε συχνά και καταφέρνει να κάνει την μέρα μου ξεχωριστή ,ακόμα και όταν βλέπουμε απλά τα anime που αγαπάει .


Ο καιρός σε μια καμπάνα
κατά λάθος κουτουλά
χάνει δέκα αεροπλάνα


Έχουν περάσει κοντά έξι μήνες που δεν είμαι με την προηγούμενη σχέση μου . Τον νοιάζομαι πολύ σαν άνθρωπο , με βοήθησε πολύ σε κάποια δύσκολα σημεία, και όσο δυσάρεστος και να είναι κάθε χωρισμός, από αυτόν νομίζω έμεινε κάτι καλό ,κάτι θετικό . Έξη μήνες μετά είμαι χαρούμενος όταν μιλάμε .


και στον ουρανό ψηλά
ο καιρός πετάει καβάλα
σε μια ξύλινη κουτάλα.


Έχουν περάσει κοντά πέντε χρόνια που έχω φύγει από την Θεσσαλονίκη .Υπάρχουν ακόμα πρωινά που ξυπνάω και νομίζω πως είμαι στο παλιό μου δωμάτιο . Και κάποιες ώρες με πιάνει ένα βάρος που δεν έχω την παλιά μου ζωή ,αλλά όλο και λιγότερο συχνά.


“Που πάει ο καιρός που φεύγει
κι όταν φτάνει ξαναφεύγει;”.

I’m walking

I am walking along
And I am humming
I am humming
One of your songs


Τις προάλλες είχα πάει τις ανιψιές μου στο luna park . Ένα μάτσο μάρκες στο χέρι , και δίπλα τους στο τρενάκι , στα συγκρουόμενα ,στο αυτοκινητάκι .Γυρίζοντας ,ήμουν πολύ κουρασμένος (γέρασα), και για έναν λόγο πολύ λυπημένος .


Everyday I hear your song now
Everyday
It won´t go away.
So I am humming
I am humming
One of your songs


Τις προάλλες γύριζα από το σπίτι τουφίλου μου ,αργά το βράδυ ,μόνος στο δρόμο , και πάλι με είχε πιάσει μια αβάσταχτη λύπη, τα μάτια μου είχαν βουρκώσει και δεν είχα κάποιο λόγο να είμαι λυπημένος .


I just know one small verse in the middle of it
But it makes me wanna hear it
On and on and on and on


Τις προάλλες είχα ένα κουτάβι μεγάλο δανό στα χέρια ,μου το έχουν αφήσει να το προσέχω στις γιορτές .Καθόταν μπροστά μου πολύ σοβαρός , λίγο αστείος , και μετά από λίγο βαριόταν και τον έπιανε ο ύπνος. Και πάλι βαρύς ήμουν , με κάτι να με πλακώνει .


I just know one small verse in the middle of it
But it makes me wanna hear it
On and on and on and on


Ίσως δεν έχω συνηθήσει να μου πηγαίνουν καλά τα πράγματα ,και δεν ξέρω να το αντιμετωπίσω. Ίσως φοβάμαι πως αυτό το καλά θα έχει κάποιο τέλος , και προετοιμάζομαι. Ίσως είμαι πλεονέκτης και θέλω και άλλα – ανθρώπους που έφυγαν ,παρέες που άφησα , κενά που δεν γέμισα . Ίσως έχω ανάγκη από λίγη πτώση .


So I am humming
I am humming
One of your songs