tag:blogger.com,1999:blog-78955419801113171302024-03-06T10:26:16.309+02:00Humming one of your songsA Dreamer's Guide to Hardcore LivingMan laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.comBlogger334125tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-6947309068471519092022-07-21T17:04:00.003+03:002022-07-21T17:04:59.022+03:00Finally, finally.<iframe class="BLOG_video_class" allowfullscreen="" youtube-src-id="ViRvxZLn6zs" width="320" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ViRvxZLn6zs"></iframe>
<i>Life is coming back to me</i>
Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-66880074792543817952021-05-03T00:27:00.002+03:002021-05-03T00:28:45.430+03:00Sometimes i wonder if this is worth all the effort <iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/h2U8uJ-9Agc" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe>
<i>People wait for you to speak their minds, their thoughts,
Then take away all of their cares;</i>
Είναι βράδυ Κυριακής του Πάσχα. Περιμένω να περάσει η μέρα για να πάρω την καλή μου φίλη αν της κλαφτώ για το πόσο άδικος ήταν ο συντροφός μου μαζί μου σημέρα. Ομολογούμενως κατάφερε να ειναι κωμικά κακός ,θέλω να κάτσω να της πω και να βρω το δίκιο μου ,το αξίζω . Δεν εχω συχνά παράπονα, και ειναι άδικο να κρίνεις έναν άνθρωπο απο την κακή του μέρα , και να βγάζεις το scorecard με όλα τα πεπραγμένα 8 χρόνων . Ή δεν είναι ; Δεν θα πάρω τηλέφωνο σήμερα λοιπόν γιατί ειναι η μέρα της με τα παιδιά της , και θα πάρω αυριο και θα περάσω ενα βράδυ δικάζοντας , καταδικάζοντάς και αθωώνοντας με συχνή εναλλαγή. Και μέχρί τότε ο συζυγικός καναπές , γιατί το κοινό κρεβάτι ειναι κάτι που δεν νομίζω πως θα βοηθούσε τωρα .
<i>But that's the way things are.you can't change that...
So i'll be here, until your last flame of interest flickers<i></i></i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-89306582621267892852020-07-16T03:16:00.003+03:002020-07-16T03:16:53.621+03:00μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/gOnPvD8Ad4I" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
<i>μου `χες πει θα ζούμε καλά</i><br />
<br />
<br />
Είδα ένα βίντεο από το 98 και σκέφτηκα - πως είναι δυνατόν να γίνομαι 40 όταν έχω ζήσει μόνο 22 χρόνια ; Κάπου εκεί στα 18 ξεκίνησα να ζω , τα πιο πριν έκανα τόση προσπάθεια να τα ξεχάσω . Και μετά σκέφτηκά , ούτε καν 22 , δεν θυμάμαι ολόκληρα κομμάτια , χοντρά κομμάτια από τα εικοσι μου , τώρα γίνομαι έφηβος , ανήλικος ίσως ακόμα ! Ένας γνωστός από τότε που έχει την κατάρα της μνήμης μου είπε ότι έπρεπε να με ξεχάσω, έχω κάνει κάμποσα που να αξίζουν να ξεχαστούν. Ίσως ,δεν ξέρω ,και δεν θα μου πει , αδικημένος μία ζωή πρέπει να νιώθει με τόση μνήμη που κουβαλάει ο καημένος. <br />
<br />
Ξεκίνησα να ζω λοιπόν το 98 , κάπου στην Θεσσαλονίκη έβγαλα τις πρώτες μου ανάσες , κάπου ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω και στο στρατό 4 χρόνια τα έφαγα και τα ξέχασα , άρα σε 8 μέρες ενηλικιώνομαι ,καλά είναι και έτσι. <br />
<br />
<br />
<i>σου `χα πει θα ζούμε καλά</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-28282502807537725522019-11-06T01:04:00.000+02:002019-11-06T01:04:16.617+02:00Halfway To Fivepoints<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/fA-hr710Bck" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe><br />
<i><br />
<br />
Make the wrong turn, you'll know</i><br />
<br />
Είναι αστείο που ο κόσμος έχει ξεχάσει ,αποχαιρετήσει και προχωρήσει από το να γράφει σε blog και εγώ γυρίζω πίσω σε αυτό. Κακά τα ψέματα ,απλά αγκαλιάζω την ανωνυμία , και την αδιαφορία για τον αναγνώστη - εδώ δεν με νοιάζει τι θα διαβάσει και ποιος ,απλά ξερνάω στο χαρτί αυτά που δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Σε ένα κόσμο γεμάτο θόρυβο ,είναι κάτι πολύ ξεκούραστο να έχεις την προσωπική σου όαση .<br />
<br />
Στα λοιπά νέα .είναι μία ακόμα μια μέρα που ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια μας , αντίθετα με τις όποιες προβλέψεις. Μπορεί να πέσει αύριο πάντα. Για την ώρα το στήθος αναπνέει λίγο πιο χαλαρά, αν και ακόμα φοβισμένα για το κακό που ακόμα μπορεί να έρθει. Και αυτές οι ανάσες ειναι τόσο γλυκές. Όταν μικραίνω μπροστά στον φόβο ακόμα και η φωνή μου συμπιέζεται , γίνεται γκρίζα , χαμηλή. <br />
<br />
Πρέπει να αρχίσω να μου συμπεριφέρομαι λίγο καλύτερα. Μερικές φορές είναι σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου για την όποια ευτυχία μου,λες και δεν την αξίζω . Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-31044043507416291482019-10-09T17:38:00.001+03:002019-10-09T17:38:24.424+03:00The camera spins around the room<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/3n-E6nJoKsY" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Μία φίλη με ρωτάει ανήσυχη πως είμαι και τι νιώθω που έφυγε η γάτα μου μετά από είκοσι ένα χρόνια και όλο αυτό που συμβολίζει η απώλεια. Είμαι καλά λοιπόν , ξεκουράστηκε η ψυχούλα , είχε κουραστεί , ξεκουράστηκαν και τα νιάτα μου με τις μεγάλες συγκινήσεις ,τους χαζούς έρωτες και τον συνεχή φόβο πως ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου. Πλέον ο ουρανός έχει πέσει αρκετές φορές και δεν ήρθε το τέλος ,και καμία όρεξη δεν έχω να γυρίσω στα νιάτα μου ,ή να επισκεφτώ τα παιδικά μου , τα εφηβικά μου , τα είκοσι μου. Κάθε πράγμα έχει τον χρόνο του , όταν το ξεπερνάει είναι βάσανο , σαν το καημένο μου το γατί στο τέλος , υπέργηρο , τυφλό , άρρωστο και κουρασμένο. Και είναι παράξενο ,αλλά αναγκάστηκα να γυρίσω λίγο και να πάρω τηλέφωνα για να πω πως έφυγε η γάτα και έγινα παλιά επιτυχία της Αρλετας για λίγες ώρες και ακόμα και αυτή έχει φύγει . <br />
<br />
<br />
<i>Passed all the faces that i've known</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-38467211414432014012018-09-25T16:40:00.000+03:002018-09-25T16:40:21.111+03:00He deals the cards to find the answer<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ZuI61cTNbAk" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Πριν περίπου δέκα χρόνια έγραφα εδώ και σνομπαρα του σχολιαστές - ποτέ σχεδόν δεν έγραφα κάποια απάντηση , ήθελα να κρατάω την απόσταση μου ,όσο και αν χαιρόμουν στην σκέψη πως κάποιος διάβαζε τις μαλακίες μου . Ένας από αυτούς που σνόμπαρα πέθανε πριν λίγες μέρες κ,με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ ,ούτε στον εχθρό μου. Ήταν ένας νέος άνθρωπος ,είναι κρίμα με κάθε δυνατό τρόπο για οποιοδήποτε πλάσμα να φεύγει έτσι. <br />
<br />
Είμαι θυμωμένος και δεν ξέρω τι να κάνω τον θυμό μου. Είμαι θυμώμενος με αυτούς που σκότωσαν ,αλλά τους βλέπω και λίγο σαν λυσσασμένα ,άρρωστα σκυλιά , πάντα υπάρχουν αυτά. Είμαι ακόμα πιο θυμωμένος με αυτούς που θα γράψουν αυτό το "καλά να πάθει". Παλιά δεν θα το έλεγαν φωναχτά ακόμα και αυτοί που το σκέφτονταν , τώρα το φωνάζουν . Στο φβ βλέπω αυτούς που λένε "καλά να πάθει" , αυτούς που λένε "είμαστε κατά της βίας αλλά τα να μην τον κάνουμε ήρωα" και αυτούς που λένε "δεν πρέπει να κλοτσάμε πεσμένους κάτω και γέρους και παιδιά" σαν να πρέπει να πεις ,σαν να πρέπει να εξηγείς το αυτονόητο. Είμαι θυμωμένος που ακόμα και αυτά που γράφω εδώ δεν τα γράφω και εκεί ,γιατί δεν θέλω την τριβή , δεν θέλω τον τσακωμό , θέλω την απόσταση , θέλω να μείνω μέσα στην ευτυχισμένη φούσκα που έχω την τύχη να κατοικώ. <br />
<br />
Ο θυμός μου δεν θα γίνει κάτι παραγωγικό , θα γίνει μια παχιά θλίψη ,θα κουκουλωθεί κάτω από μια παχιά αγκαλιά και θα περάσουν και τα βράδια και κάτι άλλο θα με πιάσει , και θα ξεχαστεί. Αλλά κάθε "καλά να πάθει" έχει ένα πόνο ,έχει μια απόσταση , έχει και ένα τέλος. <br />
<br />
<br />
<i>But that's not the shape of my heart</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-65658420371278085782018-05-25T11:08:00.000+03:002018-05-25T11:08:01.663+03:00This isn't love, this is shelter<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/cF_7LfP5_9g" frameborder="0" allow="autoplay; encrypted-media" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Χτες ,για πρώτη φορά μετά από καιρό ,ονειρεύτηκα την παλιά μου γειτονιά στην Θεσσαλονίκη . Ξύπνησα με νοσταλγία και ανάγκη για πρασόπιτα κομμένη σε κομμάτια . Πήγα στην δουλειά και έκανα την διαδρομή στο μυαλό μου και μετά στο google maps. Μέτρησα τα πράγματα που είχαν μείνει τα ίδια και δεν χρειάστηκα τα δάχτυλα του δεύτερου χεριού. Ο θείος Βάνιας όμως ήταν εκεί , στην γωνία , με ακόμα πιο βρώμικη τέντα και έργα του μετρό από δίπλα. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω , και να ήθελα δεν μπορώ. Αλλά (γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αλλά) την γεύση της κατεψυγμένης πρασόπιτας την έχω στην άκρη της γλώσσας μου . Είναι πιο γλυκιά από ότι πρέπει , και πιο αλμυρή από οτι πρέπει και το φύλλο πολύ λαδωμένο και έχει και κάτι από νοσταλγία και απογοήτευση και μοναξιά . <br />
<br />
<br />
<i>I feel aloud</i><br />
Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-15008076170987356222016-05-25T18:38:00.002+03:002016-05-25T18:39:12.822+03:00Moon in the gutter<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><i><br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/PehunNTRlZQ" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<i><br />
Another saturday like the last</i><br />
<br />
<br />
Περπατούσα σκεφτικός .Είχα πάρει την ζωή μου τόσο σοβαρά , σκεφτόμουν την μάνα μου , τα προβλήματα της σχέσης μου , το εργασιακό μου μέλλον στην χώρα (XA!) , τι θέλω από την ζωή μου . Από το σπίτι μου η δουλειά μου είναι δεκαπέντε λεπτά , είναι αρκετός χρόνος για να σκεφτείς και να μην βρεις καλή λύση σε τίποτα , για να προβάρεις διαλόγους στο κεφάλι σου και να τους απαντήσεις και να αποφασίσεις να μην κάνεις τίποτα τελικά γιατί το να μην κάνεις τίποτα είναι στο τέλος της ημέρας ότι πιο εύκολο. <br />
<br />
Στα μισά της διαδρομής σήμερα μου ήρθε όμως μια λύση ,μια καλή λύση. Πάτησα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο και κατάφερα να πέσω με τρόπο συναρπαστικό , μια τούμπα ανθολογίας , που σε κλασσικές σκηνές του βουβού κινηματογράφου, θα την ζήλευαν . Ήταν μια πτώση από αυτές που έκαναν την κουτσομπόλα γριά της γωνίας (δεν χρωστάει καλή λέξη σε κανέναν , μα κανέναν ) να ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον αν είμαι καλά παιδάκι της. <br />
<br />
Η λύση λοιπόν δεν είναι να κάθομαι να σκέφτομαι ούτε να παίζω σενάρια με το μυαλό μου , αυτό το κάνω εξαιρετικά καλά ήδη . Το μόνο που μπορώ (και πρέπει! ) να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και να κοιτάζω που πατάω .<br />
<br />
<br />
<i>Another saturday like the last</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-45926341982148060252016-02-26T20:44:00.001+02:002016-02-26T20:44:44.009+02:00 Here I go out to see again <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/uMXz3TQOS_c" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Ήμουν λίγες μέρες έξω , αγκαλιά με το κινητό , το αντικείμενο που μισώ πιο πολύ σε όλο τον κόσμο . Πέρασα καλά , έφαγα καλά , είδα όμορφα πράγματά , έμαθα το κάτι πιο πέρα. Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου θα σκότωνα για ένα τέτοιο ταξίδι , βασικά εκείνη η φάση της ζωής μου ήταν ολόκληρη ένα ταξίδι . Τώρα πήγα λίγο με το ζόρι , και δεν βρήκα αυτό που ήθελα, δεν ξεκουράστηκα. Αυτή είναι η κύρια αξία μου πλέον , η ξεκούραση .Πόσο μονόχνοτο ,πόσο λίγο , να σου ανοίγει ο κόσμος να έχεις μπροστά σου μουσεία , φαγητά , βόλτες ,ποτάμια και εσύ να χαμογελάς στις φωτογραφίες και μέσα σου να λες "θέλω την μπανιέρα μου δύο ταινίες και να καταφέρω να έχω το τηλέφωνο κλειστό για δύο ώρες". Και όμως αυτό θέλω πια , και λέγοντας νιώθω βαθιά ξενέρωτος και γέρος και αχάριστος.<br />
<br />
<i><br />
you know it feels unfair <br />
there's magic everywhere </i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-80693484581177980502016-01-22T20:26:00.001+02:002016-01-22T20:26:36.225+02:00The Meaning Of Being Lonely<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/9t2paMM0QT8" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Για έναν άνθρωπο που το πιο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του είχε την τύχη να μην είναι μόνος , καταφέρνω πολύ καλά να νιώθω έκπληξη κάθε μέρα από την παρουσία ανθρώπων στην ζωή μου . Σαν δεύτερος ρόλος σε σειρά του 90 , βάζω το χέρι στο στόμα μου και πνίγω κραυγή απορίας κάθε φορά που κάποιος νοιάζεται για μένα , που με έχει στο μυαλό του , που κάνει κάτι . Ίσως και αυτό να είναι άμυνα , μην καλομάθω , μην συνηθίσω , τίποτα δεν είναι για πάντα και πρέπει να είμαι πάντα έτοιμος για τα χειρότερα . Με προσπερνούν τα χρόνια και κοντεύω να γίνω γραφικός, το χέρι στο στόμα και η έκπληξη. πάντα.<br />
<br />
<br />
<i>Life goes on as it never ends</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-84634968958637788832016-01-07T18:35:00.000+02:002016-01-07T18:35:08.690+02:00I love my love, and well he knows<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/dPyp0d2elyY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
<i>I love the ground, whereon he goes</i><br />
<br />
<br />
Του Άι-Γιάννη γιόρταζε ο πατέρας μου . Σοβαρή γιορτή , άνοιγε το καλό σαλόνι , βγαίναν τα καλύτερα γλυκά και σοκολατάκια, έρχονταν οι φίλοι και συγγενείς , μετρημένοι και ίδιοι κάθε χρονιά . Μόνη μας χαρά το άνοιγμα των δώρων του , να σκίζουμε το περιτύλιγμα , κατά τα άλλα περπατούσαμε στις μύτες , τα παιδιά εκείνη την μέρα δεν θα έπρεπε να ακούγονται παρά μόνο για την αντανακλώμενη δόξα τον επιτυχιών στις γλώσσες και το σχολείο, καμάρωνε που μας είχε " βάλει κάτω τον κώλο και κάτι κάνουμε".<br />
<br />
<br />
Δεν ξέρω αν ο πατέρας μου μας αγαπούσε. Σίγουρα δεν μας συμπαθούσε , και οι όποιες απογοητεύσεις ήταν εκ των προτέρων ευθύνη της μάνας μου . Και μετά κόπηκε στα δύο σε ένα τροχαίο και η ζωή όλων άλλαξε , από το πριν το ατύχημα θυμάμαι μόνο θραύσματα πια . Στις 7 του Γενάρη η δουλειά η δουλειά μου ήταν μία , να μαζεύω τα συντρίμμια της μάνας μου, μια συντριβή που άργησα να καταλάβω . Ήταν απογοήτευση , μοναξιά , νοσταλγία , ήταν μια ζωή που έφυγε αλλά αυτή δεν είχε την ευκολία μου να μην την θυμάμαι και να μην μετανιώνει για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν . <br />
<br />
<br />
Δεν μπορώ να φανταστώ ένα σύμπαν που θα γιόρταζα τον πατέρα μου μαζί με τον σύντροφό μου . Δεν ξέρεις ποτέ πως θα τα έφερνε η ζωή , αλλά μερικά πράγματα απλά δεν γίνονται . Τώρα του Άι-Γιάννη γιορτάζει το σπίτι ξανά , ανοίγει και μαγειρεύω και βλέπω κόσμο ,και κάνω προετοιμασίες, και αγοράζω δώρα , και πηγαίνω παλτά κόσμου στην κοινή κρεβατοκάμαρα να τα αφήσω ,και πλένω ποτήρια μετά και τρώω αποφάγια για δύο με τρεις μέρες. Κάπου κάτι τσιμπάει και δεν πρέπει να το ξεχάσω , αλλά έχουμε γιορτή. <br />
<br />
<br />
<i>I wish the day, it soon would come,<br />
When he & I could be as one.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-62807716387592081612015-12-23T14:07:00.001+02:002015-12-23T14:07:01.724+02:00Come on, Put your arm around me <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/JKO5ayqU9_A" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Η πραγματικότητα δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα. Το καλό είναι πως η επαφή μου με αυτήν είναι περιορισμένη . Εχω μια ζεστή , χνουδωτή φούσκα γύρω μου, είμαι τυχερός . Τις τελευταίες μέρες όμως , μου ήρθε πάλι μια επίσκεψη η πραγματική ζωή , έτσι να τα ξαναπούμε. Μέσα στο σούσουρο για μια συμβολαιογραφική πράξη ,θυμήθηκα πως για κάποιους είμαι κάτι λιγότερο από ίσος , λιγότερο από άνθρωπος. Δεν μπορώ να μην επηρεαστώ, να μην θυμώσω ,να μην στεναχωρηθώ, με αυτά που άκουσα . Δεν θα έπρεπε να υπάρχει έκπληξη , και όμως το σαγόνι μου κάθε τρεις και λίγο πέφτει μέχρι το πάτωμα με πράγματα που δεν θα έπρεπε να διαβάσω - αλλά ναι , σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα μπροστά μου , δεν μπορώ να πάρω τα μάτια σου από πάνω τους. Και με αυτούς τους ανθρώπους πρέπει την επόμενη μέρα να μιλήσω , να δουλέψω ,να φάω μαζί τους , και θα το κάνω νομίζω , ναι , όχι γιατί είμαι καλύτερος ,μεγαλύτερος άνθρωπος , απλά στην φύση μας είναι να ξεχνάμε .<br />
<br />
Αυτά γνωστά και αναμενόμενα και μια από τα ίδια. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η παθιασμένη αντίδραση της μάνας μου. Από πίκρα , σε αποδοχή και τώρα στην υπεράσπιση χαίρομαι που η σχέση της με την προσωπική ζωή μου έχει φτάσει μετά από τόσα χρόνια εκεί. Μπορώ να υποχωρήσω λοιπόν στην αρμονική μου φούσκα και να αρχίσω πάλι από αύριο να αποφεύγω την πραγματικότητα , με την ελπίδα πως αργά ,αλλά σταθερά , κάτι αλλάζει.<br />
<br />
<i><br />
I yearn to be with you ,<br />
Come , today we are finally alone</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-82627484051158577802015-11-04T10:38:00.002+02:002015-11-04T10:38:27.899+02:00Night, night - a star is singing <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/_WpWlWkiMY8" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Περνάμε στο άλλο μισό της πορείας μου τώρα, λιώνω στην δουλειά , οπότε είμαι χαρούμενος και ταυτόχρονα πολύ κουρασμένος για να κάνω οτιδήποτε. Πριν ήμουν για λίγο στο πολύ ανασφαλής που δεν πνιγόμουν στην δουλειά , πράγμα που δείχνει πόσο καλή επιλογή ήταν που έγινα ελεύθερος επαγγελματίας. Είναι η μηνιαία μου πορεία, που έχω πει πως δεν θα μου αλλάζει την διάθεση και φυσικά επηρεάζει πλήρως την διάθεση μου . Έχω άλλα 40 λεπτά πριν πάω στο σπίτι ,και καταρρεύσω ,και ζητήσω άκρως εγωιστικά να με κρατήσουν αγκαλιά ,και να κοιμηθώ. Δεν θα έχω ανάγκη το νανούρισμα για να με πάρει ο ύπνος, συνήθως στα 30 δευτερόλεπτα βγάζω ευχάριστους ήχους που μόνο μουσικά απαίδευτοι λένε ξεδιάντροπα πως είναι ροχαλητό .Αλλά δεν θα πω και όχι στο νανούρισμα. <br />
<br />
Και πριν το καταλάβω ,είναι ξανά πρωί , και δεν έχω χορτάσει ύπνο , και θέλω να ξανακούσω νανούρισμα αλλά έχω πολύ τρέξιμο.<br />
<br />
<br />
<i>Night, night - a star is singing </i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-9623348047560252482015-10-31T11:07:00.000+02:002015-10-31T11:07:16.920+02:00Αχ Ρίτα , αχ μωρέ Ρίτα.. <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/sVcRSexeAmU" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
“Έχεις κάποια κοπέλα ,κάτι ;” . Η ξαδέλφη μου που έχω να δω πέντε-έξι χρόνια περίμενε και σαράντα δευτερόλεπτα για να το ρωτήσει . Δεν μπορούσε να κρατήσει την ανάσα της άλλο και της βγήκε . Οι επιλογές ξεκάθαρες , ή μετατρέπω ένα (ακόμα) οικογενειακό τραπέζι σε coming out party (ΥΕΥ) ή απλά χαμογελάω και αλλάζω θέμα. Αποφασίζω το χαμόγελο και αλλαγή θέματος, και κάπως έτσι περνάει η υπόλοιπη βραδιά , γιατί χρειάστηκε να αλλάζει η συζήτηση πολλές φορές . Μια φορά μόνο όρθωσα το ανάστημά μου και υπερασπίστηκα τον Τσίπρα (ναι , από όλους τους ανθρώπους τον Τσίπρα) γιατί α)σε όλους μας μπορεί να συμβεί να μην κουμπώσει καλά το φερμουάρ του παντελονιού β) όπου όλοι , κυρίως σε μένα και πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε. <br />
<br />
Και όμως ήταν μια ξαδέλφη που λάτρευα , που υπερασπιζόμουν σαν λυσσασμένο τσοπανόσκυλο όταν κάποιος έκανε σχόλιο για το ότι πήγε 35 και δεν παντρεύτηκε ακόμα (irony , cruel irony) , που κάποτε ήταν κομμάτι της ζωής μου. Μετά παντρεύτηκε , έκανε παιδιά μετ’ εμποδίων , γέρασε , και δυστυχώς μεγάλωσε. Αυτή η θείτσα με το κακό κούρεμα ,τα κακά ανέκδοτα και το ελαφρώς αλλήθωρο μάτι ήταν κάποτε η πιο δροσερή , επαναστατική νότα στην επαρχιακή μου ζωή , ήταν η ελπίδα μου για την ζωή εκτός. Τώρα η ηρωίδα των παιδικών χρόνων μου είναι ένα άτομο που δεν άντεξα για πάνω από σαράντα πέντε λεπτά με το ρολόι . Λίγο λιγότερο χρόνο από όσο θα έδινα σε μία μέτρια νέα δραματική σειρά. Έτσι είναι οι ήρωες τον παιδικών μας χρόνων , δύσκολα αντέχουν την σύγκρουση με την πραγματικότητα , πέφτουν από θρόνους που δεν ξέρουν καν πως τους έχουν ανεβασμένους. <br />
<br />
<i>Είδα την Ρίτα και ήταν καλά</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-11837666656014327422015-10-27T20:11:00.000+02:002015-10-27T20:11:15.377+02:00Don't forget me.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/0Idc-sNYj60" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Η πιο μηχανική πράξη στην Ελλάδα – να ευχηθούμε σε κάποιον για την γιορτή του. Εξαιρετικά τεμπέλικο , δεν σου ζητάει κανείς να θυμηθείς κάτι πολύ συγκεκριμένο και προσωπικό , όπως στα γενέθλια , μόνο να στείλεις ένα ξερό «χρόνια πολλά» μια φορά τον χρόνο . Και όμως χαίρομαι σαν σκύλος μπροστά σε μπριζόλα κάθε φορά που θα χτυπήσει το κινητό , κάθε φορά που θα έρθει ένα μήνυμα. Παραπονιέμαι για την κούραση και για το σταθερό, κινητό και facebook που χτυπάνε ταυτόχρονα ,και είναι απαίσιο ψέμα , με τρέφει όσο τίποτα η προσοχή. ΔΕΝ είμαι υπεράνω , θα δώσω τρελό βάρος και στο πιο μαζικό που θα στείλει μια πελάτισσα που είδε στον κινητό της Δημήτρης και δεν ξέρει ποιος είναι. <br />
<br />
Κάποτε δεν χτυπούσε το κινητό ,και ήμουν μόνος και χωρίς ευχές ,δεν θα ξεχάσω το εφτά που γύριζα σαν την άδικη κατάρα την νέα μου πόλη, πραγματικά ξεχασμένος, να είναι μια μέρα σαν τις άλλες ,μόνο χειρότερη. Δεν μου αξίζει το βουνό από ευχές που λούστηκα χτες λοιπόν , αλλά δεν είναι και αυτός ένα έξτρα λόγος να το χαρώ; Χρόνια μου πολλά. <br />
<br />
<br />
<i>Cause nothing lasts for ever <br />
And I will always love you.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-43935864908745085012015-10-20T18:11:00.001+03:002015-10-20T18:11:13.593+03:00Youth is only for the young.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/mgPjU_mrBrk" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Είμαι πάνω από το πρόγραμμα συναυλιών της Anna Ternheim , και αλήθεια, δεν ξέρω που θέλω να την πρωτοδώ , σε κάποια μικρή πόλη Σουηδίας ή στο Παρίσι , μετά από πολύ καλό φαγητό ; Η απάντηση είναι φυσικά πουθενά , σε κανένα από τα δύο γιατί τώρα πια δεν θα τα παρατήσω όλα για να πάω στου διαόλου την μάνα για μια συναυλία, τώρα έχω δική μου δουλειά , και υποχρεώσεις, και σκύλο , και η άγκυρα μου έχει σκαλώσει καλά σε κάτι πέτρες. Θα μπορούσα να πω ένα «δεν γαμιέται;» αλλά δεν θα μπορούσα να το πω βασικά , όχι πια. Και νομίζω πως αυτό το δεν γαμιέται το έχω πει κάμποσο στα νιάτα μου , πλήρωσα και τον λογαριασμό του , και δεν βιάζομαι να το ξανακάνω ,δεν ξέρω πια αν τον έχω να τον πληρώσω . Έτσι θα κάθομαι να την ακούω στο utube , δεν θα της πω ποτέ “I came all the way from Greece to see you!” με κάτι από Βλαδιβοστόκ στην προφορά μου , δεν θα με κοιτάξει ποτέ με το βλέμμα κατανόησης που έχουμε όλοι πρόχειρο για κάποιον που κάπου μια βίδα του έχει λασκάρει λίγο , και όλα καλά.<br />
<br />
<br />
<i>Feeling sorry is your favorite feeling.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-64436205846520352502015-10-16T20:08:00.000+03:002015-10-16T20:08:03.857+03:00The band in Heaven plays my favorite song<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/9bKW7JkHKm8" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<i>They play it once again, they play it all night long.</i><br />
<br />
Η ευτυχία του απογεύματος της Παρασκευής , κάτι σαν διπλό κρητικό κρουασάν στα μισά δίαιτας . Ξέρεις πως θα τελειώσει , πως οι θερμίδες και τα βάσανα θα γυρίσουν , αλλά βλέπεις τις δύο μέρες που δίνουν νόημα στην μουντή σου βδομάδα, ξανακούς το “Friday I’m in love” γιατί όλο και κάποιος θα το έχει βάλει στο facebook , και ελπίζεις να χωρέσεις σε λίγες ώρες τόσα που δεν χωράνε σε ένα μήνα , και πάλι μετά θες να μην κάνεις τίποτα γιατί το τίποτα , το να κάνεις τίποτα από επιλογή ,είναι ένα σπάνιο είδος πολυτελείας . <br />
<br />
Πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου θα είναι ξανά Δευτέρα, και πάλι από την αρχή . Θέλω και θα θέλω να γκρινιάξω για το τίποτα που δεν θα έχω , και για τα πολλά που δεν θα έχω προλάβει , που δείχνει το πόσο λογικός μπορώ να είμαι , δεν ξέρω , ίσως πραγματικά ευτυχισμένοι να νιώθουμε μόνο όταν σκοτώνουμε το κουνούπι που μας έτρωγε εδώ και μια ώρα και βούιζε μέσα στα αυτιά μας, και τον υπόλοιπο καιρό κυνηγάμε ό,τι δεν έχουμε και ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε. <br />
<br />
<i>Its hard to imagine that nothing at all<br />
could be so exciting, and so much fun.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-3504640194257163762015-10-13T11:24:00.002+03:002015-10-13T11:24:59.361+03:00And how you feel to make it real<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/Qt87bLX7m_o" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Η αδελφή μου πρέπει να είχε καταναλώσει ένα πέλαγο γκοφρέτες κουκουρικού στην προσπάθεια της να μαζέψει όλα τα αυτοκόλλητα “love is…”. Τα έβαζε στην πλευρά μιας βιβλιοθήκης, να τα βλέπει πριν κοιμηθεί και μόλις ξυπνάει . Μετά άλλαξε δωμάτιο , το γέμισε σελίδες κομμένες από το klik, και εγώ κληρονόμησα την θέα. <br />
<br />
Σίγουρα κανείς από τους δυο μας δεν έμαθε τι είναι η αγάπη ενώ ζούσαμε σε εκείνο το σπίτι , τουλάχιστον η ερωτική αγάπη . Το love is αυτοκόλλητο που θα έφτιαχνα τώρα θα ήταν «…να περιμένεις να δείτε το good wife μαζί την Τρίτη» , είναι ξεκάθαρο πως έχω μάθει πλέον τι είναι η αγάπη.<br />
<br />
<i>Real as anything you've seen<br />
Get a life with this dreamer's dream</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-88710396272767396242015-10-05T20:06:00.003+03:002015-10-05T20:06:54.215+03:00Risk a smile<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/b9_h0GEWJas" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
Το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ , είχα από εκείνα τα σπάνια σαββατοκύριακα που δεν θες να τελειώσουν , και φυσικά πάντα τελειώνουν , γιατί πρέπει ,και μένεις με μια Δευτέρα δεύτερης διαλογής στα χέρια ,να μην ξέρεις τι να κάνεις. <br />
<br />
<br />
Αλλά αφού σηκώθηκα (η πάλη με τα σεντόνια ήταν άνιση: ένας άνθρωπος μόνος, κόντρα στον χρόνο , στον χώρο , στο σεντόνι και τον σκύλο, τι ελπίδα να έχει) , μου είχε μείνει ένα χαμόγελο. Ένα κανονικό ,πραγματικό χαμόγελο, χωρίς να πονάνε η άκρες από το στόμα στην προσπάθεια, χωρίς σχέδια στην άκρη του μυαλού να τεμαχίσω και γλασάρω στο τηγάνι με λίγο σκόρδο τον αγενή πελάτη . Και τώρα είναι βράδυ και πάω σπίτι και δεν έχει φύγει ακόμα. <br />
<br />
<i><br />
Please<br />
Risk a smile<br />
For us</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-52480436399731238162015-10-01T19:58:00.002+03:002015-10-01T19:59:38.059+03:00Mountains Beyond Mountains<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/rH_7_XRfTMs" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<i>These days, my life, I feel it has no purpose,<br />
But late at night the feelings swim to the surface.</i><br />
<br />
<br />
Το ταξίδι στο nostalgiavile συνεχίστηκε . Ήταν μία σπάνια ευκαιρία , πόσο συχνά τυχαίνει φίλη της παιδικής ηλικίας ,να φύγει για Αμερική στα 18 ,και να γυρίσει να σε δει ξανά στα 35 ; Να έχει κρατήσει μέσα της την αντανάκλαση του δεκαοχτάχρονου εαυτού σου σε time capsule , και να την ανοίγετε και οι δύο σας μαζί; <br />
<br />
<br />
Την άφησα να πει την ιστορία της , ωραία ιστορία, την είχε δουλέψει αρκετά , πρέπει να την έχει πει και εκατό φορές από τότε που γύρισε (για να ξαναφύγει φαντάζομαι). Έκανα τις σωστές ερωτήσεις , ήταν χαρούμενη για το ταξίδι της. Της είπα και εγώ μια δική μου ιστορία .Στο τέλος το σχόλιο ήταν πόσο πιο χαρούμενοι είμαστε τώρα σε σύγκριση με τότε. Είμαστε; Δεν ξέρω, δεν ήθελα να το χαλάσω με την αμφιβολία στην παλιά μου φίλη. Το κεχριμπάρι είπαμε είναι πολύτιμο , σκέψου ένας άνθρωπος που να με ξέρει τότε που άκουγα μόνο Preisner και στα διαλείμματα έμενα μέσα, συχνά μαζί της, να διαβάζουμε για να φύγουμε με ορμή ,από το μέρος που θεωρούσαμε κόλαση. <br />
<br />
<br />
Πιο πολύ σημασία έχουν τα πράγματα που δεν είπαμε ο ένας στον άλλο. Δεν μου είπε για την δική της μοναξιά , δεν της είπα για τα δικά μου σκαμπανεβάσματα. Υπήρχε μια διάχυτη περηφάνια για τα κατορθώματά μας , και πόσο αστεία , όταν οι αποτυχίες που έχουμε επιβιώσει είναι αυτό που ίσως έχει τελικά αξία. Δεν μου είπε πολλά , δεν της είπα περισσότερα , δώσαμε υποσχέσεις ο ένας στον άλλο να ξαναβρεθούμε σύντομα που σίγουρα θα πατήσουμε, και μείναμε να κοιτάζει ο ένας στα μάτια του άλλου τα απολίθωμα της εφηβείας μας. <br />
<br />
<br />
<i>Cause on the surface the city lights shine,<br />
They're calling at me, "come and find your kind."</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-27693324091761870532015-09-26T11:03:00.000+03:002015-09-26T11:03:16.612+03:00Flatland<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/uMMVnZWrdb0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Πέρασα για μια βόλτα από την παλιά μου πόλη. Η παρέα που είχα μαζί μου ,με πληροφόρησε πως , αντίθετα με τα όσα τους έλεγα τόσο καιρό , δεν είναι ο τόπος που πηγαίνουν οι δυστυχισμένοι για να ταιριάζει το décor με την διάθεση τους . Δεν είναι κρανίου τόπος, δεν έχει καμία σχέση με τον 6ο κύκλο της κολάσεως , δεν ακούγονται στο background τα βογγητά των καταδικασμένων , δεν μυρίζει ο αέρας καμένη σάρκα και όνειρα, δεν είναι τόσο άσχημα που να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου .Είναι μια επαρχιακή πόλη με χαριτωμένες πλατείες , ένα-δύο καλά ζαχαροπλαστεία και κάποια σημεία με καλή θέα. <br />
<br />
<br />
Ήμουν έτοιμος να απαντήσω σε αυτό πως οι άνθρωποι κρατάνε τρίαινες και έχουν οπλές αντί για δάχτυλα , αλλά ίσως, ίσως εκείνη την στιγμή κατάλαβα κάτι που υποψιαζόμουν καιρό : “It’s not them , it’s me”. Έχω και εγώ την ευθύνη μου για το πώς πέρασα τότε. Ναι , υπήρχε bullying , ομοφοβία, θέματα στο σπίτι . Υπήρχαν όμως, και άνθρωποι που με αγαπούσαν , με νοιάζονταν και με στήριζαν. Χρειάστηκαν να περάσουν δεκαεφτά χρόνια για να το μάθω ,είναι αργά για να ευχαριστήσω κάποιους πια, και μάλλον χρωστάω κάμποσα , για όσα μου δόθηκαν ,λιγότερο ή περισσότερο, απλόχερα. <br />
<br />
<br />
<i>Well sir, it's the first time I've felt like something is mine<br />
Like I have something to give</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-9577171746372961132015-08-11T14:13:00.002+03:002015-08-12T10:49:41.535+03:00It was the end of times.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/VA8hzUDXvtk" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
<i>It's been a long and lonely trip but I'm glad that I took it because it was well worth it.</i><br />
<br />
<br />
Μετράω την ερημιά της πόλης σε θέσεις parking. Σήμερα έχει και επιλογή για σκιά στο κέντρο , και το μεγαλύτερο μέρος της κίνησης αποτελείται από tumbleweeds . Δουλεύω ανόρεχτα , με καρφωμένο το πιο καλό μου χαμόγελο στο πέτο. Είμαι στην δεύτερη βδομάδα που αντιμετωπίζω τα πάντα γύρω μου με την μέθοδο της Πολυάννας . Έχω πέσει στα βαρέα δηλαδή . <br />
<br />
<br />
Διάβασα self help βιβλίο . Ήταν ένα ακόμα βήμα σε αυτή τη ζωή και εξάλλου παίζει να έχω κάνει πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ντρέπομαι πιο πολύ . Η βασική ιδέα του βιβλίου , το να κοιτάζεις τα πράγματα που φοβάσαι κατάματα , να αναγνωρίζεις τον φόβο σου και να κάνεις αυτό που πρέπει έτσι κ αλλιώς δεν είναι κακή . Το να κάνεις ασκήσεις θετικής σκέψης , visionboards , κασέτες με ενθαρρυντικούς λόγους κτλ είναι κάτι ξένο για μένα .Και να ψάχνω να βρω το θετικό στο οτιδήποτε, φορώντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου είναι τελείως αντίθετο στην εικόνα που έχω για τον εαυτό μου . <br />
<br />
<br />
Και το κάνω. Δεν ξέρω αν δουλεύει ,αλλά νιώθω πως αυτό που έχω τώρα δεν προχωράει . Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Κάποιες άλλες νιώθω σαν να έχω ξυπνήσει μετά από ένα καλό χέρι ξύλο. Ο στόχος μου για φέτος λοιπόν είναι να παραμείνω με θετική ματιά .Είναι πολύ πιθανό να έρχεται το τέλος του κόσμου , πληροφοριακά . <br />
<br />
<br />
<i>It was the best of times. It was the end of times.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-88036688596908088782015-07-23T20:23:00.001+03:002015-07-23T20:23:47.349+03:00First it smelled like sweet apples<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/ECrqC8lki3Q" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Ο καλός μου (μα πόσο καλός πια; ) με βλέπει να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό ,γιατί είναι Ιούλης αν δεν σου κάνουν δυο τρεις πατητές να γεμίσουν τα πνευμόνια θαλασσινό νεράκι; . Είναι καλός , γλυκός , προτείνει λύσεις . Ανάμεσα σε αυτές πρότεινε να ξεκινήσω blog για φαγητό . Δεν ξέρει πλήρως την ιστορία μου με το blogging , ξέρει πως που και που εμφανίζονται άτομα που βλέπω και χαζομιλάμε και τα ξέρω από τότε ,αλλά δεν ξέρει τα υπόλοιπα που και τι υπάρχει να ξέρει βασικά ; Αλλά εντάξει , όχι και να να γράφω για το τι περιδρομιάζω , να σπαράζω σαν σφουγγαρίστρα για την (όπως την βλέπω τώρα πιο νηφάλια ) βαρετή μου ζωή οκ, η κόκκινη γραμμή μου όμως φαίνεται πως είναι ο κόκορας κοκκινιστός . <br />
<br />
<br />
Παίρνω λοιπόν την πρωτοβουλία να γράψω εδώ και να πω το δικό μου προσωπικό τίποτα . Αύριο γίνομαι 35 και νιώθω και πάλι πως μένω πίσω , ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς που γεννοβολάν ακατάπαυστα , ενώ κοιτάζουν με όλη την αποφασιστικότητα ελαφιού που έχει πέσει πάνω σε προβολείς την όλο και πιο γκρίζα πραγματικότητα. Ένας φίλος με στωικότητα μου μίλαγε για χαμένες γενιές σαν και μας . Είναι η γενιά χαμένη , ή εγώ ; Νιώθω να μου λείπει η βαρύτητα , επιπλέω σε ένα κενό με λίγα να με δένουν και αυτά τόσο ασταθή , λεπτές κλωστές . <br />
<br />
<br />
Ξέρω πως είναι οι λίγες κακές μέρες στην σειρά που θα περάσουν . Όπως πέρασαν και τα τελευταία 6 χρόνια . Επίσης οι άντρες περνούν μαμά . Αλλάζω κουτάκι στις έρευνες και ακόμα δεν έχω βρει καν τις ερωτήσεις. Καλά να είμαστε και του χρόνου .<br />
<br />
<br />
<i>pages<br />
blank pages<br />
fell from the sky<br />
and we all went running over<br />
thrilled by the surprise</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-9582137189423834872015-04-27T20:16:00.001+03:002015-04-27T20:16:06.686+03:00It is not easy<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><br />
<br />
<iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/4Xypr2Xab1E" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
Είναι τα τελευταία λεπτά στην δουλειά , με γλυκό καιρό και απαλό φως. Δεν βιάζομαι να φύγω, χαζεύω λίγο , προσπαθώ να χωνεύσω την μέρα που τελειώνει. Σήμερα από το πρωί είμαι ανάμεσα σε αγέλαστους ανθρώπους . Δύσκολους ανθρώπους , ξερούς , επιθετικούς , στριμμένους. , στυμμένους. <br />
Σήμερα χαμογελάω από το πρωί . Δεν είμαι σίγουρος γιατί , κοιμήθηκα καλά , είδα arrested development , πήγα τον σκύλο βόλτα νωρίς , κάτι από αυτά να έχει βοηθήσει; Πέντε χρόνια ακούω για την εθνική μας κατάθλιψη , και φοβάμαι πως σιγά-σιγά αυτό γίνεται εθνική και προσωπική επιλογή γύρω μου. <br />
<br />
<br />
<i>We can choose.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7895541980111317130.post-51164415986628162792015-02-12T13:27:00.001+02:002015-02-12T13:27:19.777+02:00Μη μου ζορίζεσαι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
</div><iframe width="420" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/IT2DtboAsSs" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br />
<br />
<br />
<i>μπρος να κοιτάζεις να μην απελπίζεσαι</i><br />
<br />
<br />
Σε μια σπάνια στιγμή καθαρής σκέψης στρέφω τον καθρέφτη στον τριανταπέντε ετών εαυτό μου . Πλέον αποτελούμαι από συνδετικό ιστό , είμαι γεμάτος από ουλές , περισσότερες από δεκαπεντάχρονο αστείρωτο γάτο του δρόμου . Βλέπω τα λάθη μου ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μου , τις καταθλίψεις μου , τις πτώσεις μου , εκείνη την χρονιά που ήμουν είκοσι και έτρωγα ελάχιστα γιατί ένας πρώην με είχε πει χοντρό και το είχα πάρει κατάκαρδα. Έχω τις κουτουλιές στο κεφάλι ,τις κατραπακιές, τα έχω ξεχάσει τα πιο πολλά αλλά και πάλι είναι πάνω μου. Νιώθω μεγάλη συμπάθεια για αυτό που βλέπω απέναντί μου , θέλω να φτιάξω ένα ζεστό αφέψημα και να κεράσω τον αντικατοπτρισμό μου , τσάι και συμπάθεια, και να του πω ένα well done. <br />
<br />
<br />
Γράφω ξανά γιατί έγιναν δύο μαλακίες. Το πρώτο μου ένστικτό είναι πάντα να γράψω όταν κάτι τέτοιο γίνεται . Τις αντιμετώπισα με τρόπο εξαιρετικό , θα μπορούσε να είναι παράδειγμα σε βιβλία με τίτλους «τι κάνετε μετά την μαλακία ;» ή «η ανθρώπινη ηλιθιότητα στο φυσικό της περιβάλλον». Μπορεί να είμαι μια ουλή πλέον , αλλά είμαι και μια ουλή που έμαθε κάτι ,τις πήρε μόνο 35 χρόνια. Post του log αυτού δεν αναγνωρίζουν καν ότι τα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να υπάρχει και κάποιο φοβερό νόημα σε όλα αυτά. <br />
<br />
<br />
Το νόημα είναι πως είτε κάνεις τα πάντα σωστά είτε όχι , στο τέλος έχεις μια γεύση από στάχτες στο στόμα και δύσκολες επιλογές. Τουλάχιστον δεν είναι το τέλος του κόσμου . Το τέλος του κόσμου είναι στις 16 Μαρτίου 2880 σύμφωνα με το δεύτερο αποτέλεσμα στο Google. <br />
<br />
<br />
<i>να μ' αγκαλιάζεις και να προχωράς.</i>Man laying downhttp://www.blogger.com/profile/15203975093602733096noreply@blogger.com1