Finally, finally.

Life is coming back to me

Sometimes i wonder if this is worth all the effort

People wait for you to speak their minds, their thoughts, Then take away all of their cares; Είναι βράδυ Κυριακής του Πάσχα. Περιμένω να περάσει η μέρα για να πάρω την καλή μου φίλη αν της κλαφτώ για το πόσο άδικος ήταν ο συντροφός μου μαζί μου σημέρα. Ομολογούμενως κατάφερε να ειναι κωμικά κακός ,θέλω να κάτσω να της πω και να βρω το δίκιο μου ,το αξίζω . Δεν εχω συχνά παράπονα, και ειναι άδικο να κρίνεις έναν άνθρωπο απο την κακή του μέρα , και να βγάζεις το scorecard με όλα τα πεπραγμένα 8 χρόνων . Ή δεν είναι ; Δεν θα πάρω τηλέφωνο σήμερα λοιπόν γιατί ειναι η μέρα της με τα παιδιά της , και θα πάρω αυριο και θα περάσω ενα βράδυ δικάζοντας , καταδικάζοντάς και αθωώνοντας με συχνή εναλλαγή. Και μέχρί τότε ο συζυγικός καναπές , γιατί το κοινό κρεβάτι ειναι κάτι που δεν νομίζω πως θα βοηθούσε τωρα . But that's the way things are.you can't change that... So i'll be here, until your last flame of interest flickers

μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια

μου `χες πει θα ζούμε καλά


Είδα ένα βίντεο από το 98 και σκέφτηκα - πως είναι δυνατόν να γίνομαι 40 όταν έχω ζήσει μόνο 22 χρόνια ; Κάπου εκεί στα 18 ξεκίνησα να ζω , τα πιο πριν έκανα τόση προσπάθεια να τα ξεχάσω . Και μετά σκέφτηκά , ούτε καν 22 , δεν θυμάμαι ολόκληρα κομμάτια , χοντρά κομμάτια από τα εικοσι μου , τώρα γίνομαι έφηβος , ανήλικος ίσως ακόμα ! Ένας γνωστός από τότε που έχει την κατάρα της μνήμης μου είπε ότι έπρεπε να με ξεχάσω, έχω κάνει κάμποσα που να αξίζουν να ξεχαστούν. Ίσως ,δεν ξέρω ,και δεν θα μου πει , αδικημένος μία ζωή πρέπει να νιώθει με τόση μνήμη που κουβαλάει ο καημένος.

Ξεκίνησα να ζω λοιπόν το 98 , κάπου στην Θεσσαλονίκη έβγαλα τις πρώτες μου ανάσες , κάπου ανάμεσα στο πάνω και στο κάτω και στο στρατό 4 χρόνια τα έφαγα και τα ξέχασα , άρα σε 8 μέρες ενηλικιώνομαι ,καλά είναι και έτσι.


σου `χα πει θα ζούμε καλά

Halfway To Fivepoints

Make the wrong turn, you'll know

Είναι αστείο που ο κόσμος έχει ξεχάσει ,αποχαιρετήσει και προχωρήσει από το να γράφει σε blog και εγώ γυρίζω πίσω σε αυτό. Κακά τα ψέματα ,απλά αγκαλιάζω την ανωνυμία , και την αδιαφορία για τον αναγνώστη - εδώ δεν με νοιάζει τι θα διαβάσει και ποιος ,απλά ξερνάω στο χαρτί αυτά που δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Σε ένα κόσμο γεμάτο θόρυβο ,είναι κάτι πολύ ξεκούραστο να έχεις την προσωπική σου όαση .

Στα λοιπά νέα .είναι μία ακόμα μια μέρα που ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια μας , αντίθετα με τις όποιες προβλέψεις. Μπορεί να πέσει αύριο πάντα. Για την ώρα το στήθος αναπνέει λίγο πιο χαλαρά, αν και ακόμα φοβισμένα για το κακό που ακόμα μπορεί να έρθει. Και αυτές οι ανάσες ειναι τόσο γλυκές. Όταν μικραίνω μπροστά στον φόβο ακόμα και η φωνή μου συμπιέζεται , γίνεται γκρίζα , χαμηλή.

Πρέπει να αρχίσω να μου συμπεριφέρομαι λίγο καλύτερα. Μερικές φορές είναι σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου για την όποια ευτυχία μου,λες και δεν την αξίζω .

The camera spins around the room

Μία φίλη με ρωτάει ανήσυχη πως είμαι και τι νιώθω που έφυγε η γάτα μου μετά από είκοσι ένα χρόνια και όλο αυτό που συμβολίζει η απώλεια. Είμαι καλά λοιπόν , ξεκουράστηκε η ψυχούλα , είχε κουραστεί , ξεκουράστηκαν και τα νιάτα μου με τις μεγάλες συγκινήσεις ,τους χαζούς έρωτες και τον συνεχή φόβο πως ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου. Πλέον ο ουρανός έχει πέσει αρκετές φορές και δεν ήρθε το τέλος ,και καμία όρεξη δεν έχω να γυρίσω στα νιάτα μου ,ή να επισκεφτώ τα παιδικά μου , τα εφηβικά μου , τα είκοσι μου. Κάθε πράγμα έχει τον χρόνο του , όταν το ξεπερνάει είναι βάσανο , σαν το καημένο μου το γατί στο τέλος , υπέργηρο , τυφλό , άρρωστο και κουρασμένο. Και είναι παράξενο ,αλλά αναγκάστηκα να γυρίσω λίγο και να πάρω τηλέφωνα για να πω πως έφυγε η γάτα και έγινα παλιά επιτυχία της Αρλετας για λίγες ώρες και ακόμα και αυτή έχει φύγει .


Passed all the faces that i've known

He deals the cards to find the answer

Πριν περίπου δέκα χρόνια έγραφα εδώ και σνομπαρα του σχολιαστές - ποτέ σχεδόν δεν έγραφα κάποια απάντηση , ήθελα να κρατάω την απόσταση μου ,όσο και αν χαιρόμουν στην σκέψη πως κάποιος διάβαζε τις μαλακίες μου . Ένας από αυτούς που σνόμπαρα πέθανε πριν λίγες μέρες κ,με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ ,ούτε στον εχθρό μου. Ήταν ένας νέος άνθρωπος ,είναι κρίμα με κάθε δυνατό τρόπο για οποιοδήποτε πλάσμα να φεύγει έτσι.

Είμαι θυμωμένος και δεν ξέρω τι να κάνω τον θυμό μου. Είμαι θυμώμενος με αυτούς που σκότωσαν ,αλλά τους βλέπω και λίγο σαν λυσσασμένα ,άρρωστα σκυλιά , πάντα υπάρχουν αυτά. Είμαι ακόμα πιο θυμωμένος με αυτούς που θα γράψουν αυτό το "καλά να πάθει". Παλιά δεν θα το έλεγαν φωναχτά ακόμα και αυτοί που το σκέφτονταν , τώρα το φωνάζουν . Στο φβ βλέπω αυτούς που λένε "καλά να πάθει" , αυτούς που λένε "είμαστε κατά της βίας αλλά τα να μην τον κάνουμε ήρωα" και αυτούς που λένε "δεν πρέπει να κλοτσάμε πεσμένους κάτω και γέρους και παιδιά" σαν να πρέπει να πεις ,σαν να πρέπει να εξηγείς το αυτονόητο. Είμαι θυμωμένος που ακόμα και αυτά που γράφω εδώ δεν τα γράφω και εκεί ,γιατί δεν θέλω την τριβή , δεν θέλω τον τσακωμό , θέλω την απόσταση , θέλω να μείνω μέσα στην ευτυχισμένη φούσκα που έχω την τύχη να κατοικώ.

Ο θυμός μου δεν θα γίνει κάτι παραγωγικό , θα γίνει μια παχιά θλίψη ,θα κουκουλωθεί κάτω από μια παχιά αγκαλιά και θα περάσουν και τα βράδια και κάτι άλλο θα με πιάσει , και θα ξεχαστεί. Αλλά κάθε "καλά να πάθει" έχει ένα πόνο ,έχει μια απόσταση , έχει και ένα τέλος.


But that's not the shape of my heart

This isn't love, this is shelter

Χτες ,για πρώτη φορά μετά από καιρό ,ονειρεύτηκα την παλιά μου γειτονιά στην Θεσσαλονίκη . Ξύπνησα με νοσταλγία και ανάγκη για πρασόπιτα κομμένη σε κομμάτια . Πήγα στην δουλειά και έκανα την διαδρομή στο μυαλό μου και μετά στο google maps. Μέτρησα τα πράγματα που είχαν μείνει τα ίδια και δεν χρειάστηκα τα δάχτυλα του δεύτερου χεριού. Ο θείος Βάνιας όμως ήταν εκεί , στην γωνία , με ακόμα πιο βρώμικη τέντα και έργα του μετρό από δίπλα. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω , και να ήθελα δεν μπορώ. Αλλά (γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αλλά) την γεύση της κατεψυγμένης πρασόπιτας την έχω στην άκρη της γλώσσας μου . Είναι πιο γλυκιά από ότι πρέπει , και πιο αλμυρή από οτι πρέπει και το φύλλο πολύ λαδωμένο και έχει και κάτι από νοσταλγία και απογοήτευση και μοναξιά .


I feel aloud

Moon in the gutter

Another saturday like the last


Περπατούσα σκεφτικός .Είχα πάρει την ζωή μου τόσο σοβαρά , σκεφτόμουν την μάνα μου , τα προβλήματα της σχέσης μου , το εργασιακό μου μέλλον στην χώρα (XA!) , τι θέλω από την ζωή μου . Από το σπίτι μου η δουλειά μου είναι δεκαπέντε λεπτά , είναι αρκετός χρόνος για να σκεφτείς και να μην βρεις καλή λύση σε τίποτα , για να προβάρεις διαλόγους στο κεφάλι σου και να τους απαντήσεις και να αποφασίσεις να μην κάνεις τίποτα τελικά γιατί το να μην κάνεις τίποτα είναι στο τέλος της ημέρας ότι πιο εύκολο.

Στα μισά της διαδρομής σήμερα μου ήρθε όμως μια λύση ,μια καλή λύση. Πάτησα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο και κατάφερα να πέσω με τρόπο συναρπαστικό , μια τούμπα ανθολογίας , που σε κλασσικές σκηνές του βουβού κινηματογράφου, θα την ζήλευαν . Ήταν μια πτώση από αυτές που έκαναν την κουτσομπόλα γριά της γωνίας (δεν χρωστάει καλή λέξη σε κανέναν , μα κανέναν ) να ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον αν είμαι καλά παιδάκι της.

Η λύση λοιπόν δεν είναι να κάθομαι να σκέφτομαι ούτε να παίζω σενάρια με το μυαλό μου , αυτό το κάνω εξαιρετικά καλά ήδη . Το μόνο που μπορώ (και πρέπει! ) να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και να κοιτάζω που πατάω .


Another saturday like the last

Here I go out to see again

Ήμουν λίγες μέρες έξω , αγκαλιά με το κινητό , το αντικείμενο που μισώ πιο πολύ σε όλο τον κόσμο . Πέρασα καλά , έφαγα καλά , είδα όμορφα πράγματά , έμαθα το κάτι πιο πέρα. Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου θα σκότωνα για ένα τέτοιο ταξίδι , βασικά εκείνη η φάση της ζωής μου ήταν ολόκληρη ένα ταξίδι . Τώρα πήγα λίγο με το ζόρι , και δεν βρήκα αυτό που ήθελα, δεν ξεκουράστηκα. Αυτή είναι η κύρια αξία μου πλέον , η ξεκούραση .Πόσο μονόχνοτο ,πόσο λίγο , να σου ανοίγει ο κόσμος να έχεις μπροστά σου μουσεία , φαγητά , βόλτες ,ποτάμια και εσύ να χαμογελάς στις φωτογραφίες και μέσα σου να λες "θέλω την μπανιέρα μου δύο ταινίες και να καταφέρω να έχω το τηλέφωνο κλειστό για δύο ώρες". Και όμως αυτό θέλω πια , και λέγοντας νιώθω βαθιά ξενέρωτος και γέρος και αχάριστος.


you know it feels unfair
there's magic everywhere

The Meaning Of Being Lonely

Για έναν άνθρωπο που το πιο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του είχε την τύχη να μην είναι μόνος , καταφέρνω πολύ καλά να νιώθω έκπληξη κάθε μέρα από την παρουσία ανθρώπων στην ζωή μου . Σαν δεύτερος ρόλος σε σειρά του 90 , βάζω το χέρι στο στόμα μου και πνίγω κραυγή απορίας κάθε φορά που κάποιος νοιάζεται για μένα , που με έχει στο μυαλό του , που κάνει κάτι . Ίσως και αυτό να είναι άμυνα , μην καλομάθω , μην συνηθίσω , τίποτα δεν είναι για πάντα και πρέπει να είμαι πάντα έτοιμος για τα χειρότερα . Με προσπερνούν τα χρόνια και κοντεύω να γίνω γραφικός, το χέρι στο στόμα και η έκπληξη. πάντα.


Life goes on as it never ends