Your eyes

Σήμερα είμαι σε συναυλία, μπροστά-μπροστά, για να ακούσω την κυρία Gurevich. Πρόλαβα να φορέσω το αγαπημένο μου λουλουδάτο πουκάμισο, να γίνω καλοδιατηρημένος για ένα βράδυ. Είμαι μόνος σε μια παραδόξως γεμάτη αίθουσα και δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος μόνος – ή έστω με την παρέα της Michelle. Θα μπορούσα να μην είμαι μόνος. Παντρεμένος, γεμάτος κόσμο, θα μπορούσα να έχω βρει κάποιον. Ή πολλούς. Το να είμαι μόνος είναι μια πολυτέλεια. Στα 18 μου νομίζω πήγα για πρώτη φορά σινεμά μόνος – ήταν εύκολο, δίπλα στο σπίτι. Στα 19, ήμουν για πρώτη φορά μόνος σε μπαρ, με τη Σωτηρία Λεονάρδου στη σκηνή. Τότε δεν ήταν επιλογή. Τότε ήταν η αδυναμία να βρω κάποιον με τα ίδια γούστα, να συρθεί μαζί μου σε μπουάτ. Τώρα είναι ανάγκη – να βρω τα κομμάτια του εαυτού μου μακριά από το συζυγικό διπλό κρεβάτι. Όχι για να φύγω από αυτό, αλλά για να μπορώ να γυρίζω σε αυτό και να είμαι εγώ. Δωρο απο τον 19χρονο Δημήτρη, τόσο καλο παιδι. How can it be? That it only takes a second For life to scatter all The thoughts we have collected