Moon in the gutter

Another saturday like the last


Περπατούσα σκεφτικός .Είχα πάρει την ζωή μου τόσο σοβαρά , σκεφτόμουν την μάνα μου , τα προβλήματα της σχέσης μου , το εργασιακό μου μέλλον στην χώρα (XA!) , τι θέλω από την ζωή μου . Από το σπίτι μου η δουλειά μου είναι δεκαπέντε λεπτά , είναι αρκετός χρόνος για να σκεφτείς και να μην βρεις καλή λύση σε τίποτα , για να προβάρεις διαλόγους στο κεφάλι σου και να τους απαντήσεις και να αποφασίσεις να μην κάνεις τίποτα τελικά γιατί το να μην κάνεις τίποτα είναι στο τέλος της ημέρας ότι πιο εύκολο.

Στα μισά της διαδρομής σήμερα μου ήρθε όμως μια λύση ,μια καλή λύση. Πάτησα ένα διαφημιστικό φυλλάδιο και κατάφερα να πέσω με τρόπο συναρπαστικό , μια τούμπα ανθολογίας , που σε κλασσικές σκηνές του βουβού κινηματογράφου, θα την ζήλευαν . Ήταν μια πτώση από αυτές που έκαναν την κουτσομπόλα γριά της γωνίας (δεν χρωστάει καλή λέξη σε κανέναν , μα κανέναν ) να ρωτήσει με ειλικρινές ενδιαφέρον αν είμαι καλά παιδάκι της.

Η λύση λοιπόν δεν είναι να κάθομαι να σκέφτομαι ούτε να παίζω σενάρια με το μυαλό μου , αυτό το κάνω εξαιρετικά καλά ήδη . Το μόνο που μπορώ (και πρέπει! ) να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και να κοιτάζω που πατάω .


Another saturday like the last

Here I go out to see again

Ήμουν λίγες μέρες έξω , αγκαλιά με το κινητό , το αντικείμενο που μισώ πιο πολύ σε όλο τον κόσμο . Πέρασα καλά , έφαγα καλά , είδα όμορφα πράγματά , έμαθα το κάτι πιο πέρα. Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου θα σκότωνα για ένα τέτοιο ταξίδι , βασικά εκείνη η φάση της ζωής μου ήταν ολόκληρη ένα ταξίδι . Τώρα πήγα λίγο με το ζόρι , και δεν βρήκα αυτό που ήθελα, δεν ξεκουράστηκα. Αυτή είναι η κύρια αξία μου πλέον , η ξεκούραση .Πόσο μονόχνοτο ,πόσο λίγο , να σου ανοίγει ο κόσμος να έχεις μπροστά σου μουσεία , φαγητά , βόλτες ,ποτάμια και εσύ να χαμογελάς στις φωτογραφίες και μέσα σου να λες "θέλω την μπανιέρα μου δύο ταινίες και να καταφέρω να έχω το τηλέφωνο κλειστό για δύο ώρες". Και όμως αυτό θέλω πια , και λέγοντας νιώθω βαθιά ξενέρωτος και γέρος και αχάριστος.


you know it feels unfair
there's magic everywhere

The Meaning Of Being Lonely

Για έναν άνθρωπο που το πιο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του είχε την τύχη να μην είναι μόνος , καταφέρνω πολύ καλά να νιώθω έκπληξη κάθε μέρα από την παρουσία ανθρώπων στην ζωή μου . Σαν δεύτερος ρόλος σε σειρά του 90 , βάζω το χέρι στο στόμα μου και πνίγω κραυγή απορίας κάθε φορά που κάποιος νοιάζεται για μένα , που με έχει στο μυαλό του , που κάνει κάτι . Ίσως και αυτό να είναι άμυνα , μην καλομάθω , μην συνηθίσω , τίποτα δεν είναι για πάντα και πρέπει να είμαι πάντα έτοιμος για τα χειρότερα . Με προσπερνούν τα χρόνια και κοντεύω να γίνω γραφικός, το χέρι στο στόμα και η έκπληξη. πάντα.


Life goes on as it never ends

I love my love, and well he knows

I love the ground, whereon he goes


Του Άι-Γιάννη γιόρταζε ο πατέρας μου . Σοβαρή γιορτή , άνοιγε το καλό σαλόνι , βγαίναν τα καλύτερα γλυκά και σοκολατάκια, έρχονταν οι φίλοι και συγγενείς , μετρημένοι και ίδιοι κάθε χρονιά . Μόνη μας χαρά το άνοιγμα των δώρων του , να σκίζουμε το περιτύλιγμα , κατά τα άλλα περπατούσαμε στις μύτες , τα παιδιά εκείνη την μέρα δεν θα έπρεπε να ακούγονται παρά μόνο για την αντανακλώμενη δόξα τον επιτυχιών στις γλώσσες και το σχολείο, καμάρωνε που μας είχε " βάλει κάτω τον κώλο και κάτι κάνουμε".


Δεν ξέρω αν ο πατέρας μου μας αγαπούσε. Σίγουρα δεν μας συμπαθούσε , και οι όποιες απογοητεύσεις ήταν εκ των προτέρων ευθύνη της μάνας μου . Και μετά κόπηκε στα δύο σε ένα τροχαίο και η ζωή όλων άλλαξε , από το πριν το ατύχημα θυμάμαι μόνο θραύσματα πια . Στις 7 του Γενάρη η δουλειά η δουλειά μου ήταν μία , να μαζεύω τα συντρίμμια της μάνας μου, μια συντριβή που άργησα να καταλάβω . Ήταν απογοήτευση , μοναξιά , νοσταλγία , ήταν μια ζωή που έφυγε αλλά αυτή δεν είχε την ευκολία μου να μην την θυμάμαι και να μην μετανιώνει για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν .


Δεν μπορώ να φανταστώ ένα σύμπαν που θα γιόρταζα τον πατέρα μου μαζί με τον σύντροφό μου . Δεν ξέρεις ποτέ πως θα τα έφερνε η ζωή , αλλά μερικά πράγματα απλά δεν γίνονται . Τώρα του Άι-Γιάννη γιορτάζει το σπίτι ξανά , ανοίγει και μαγειρεύω και βλέπω κόσμο ,και κάνω προετοιμασίες, και αγοράζω δώρα , και πηγαίνω παλτά κόσμου στην κοινή κρεβατοκάμαρα να τα αφήσω ,και πλένω ποτήρια μετά και τρώω αποφάγια για δύο με τρεις μέρες. Κάπου κάτι τσιμπάει και δεν πρέπει να το ξεχάσω , αλλά έχουμε γιορτή.


I wish the day, it soon would come,
When he & I could be as one.