I love the ground, whereon he goes
Του Άι-Γιάννη γιόρταζε ο πατέρας μου . Σοβαρή γιορτή , άνοιγε το καλό σαλόνι , βγαίναν τα καλύτερα γλυκά και σοκολατάκια, έρχονταν οι φίλοι και συγγενείς , μετρημένοι και ίδιοι κάθε χρονιά . Μόνη μας χαρά το άνοιγμα των δώρων του , να σκίζουμε το περιτύλιγμα , κατά τα άλλα περπατούσαμε στις μύτες , τα παιδιά εκείνη την μέρα δεν θα έπρεπε να ακούγονται παρά μόνο για την αντανακλώμενη δόξα τον επιτυχιών στις γλώσσες και το σχολείο, καμάρωνε που μας είχε " βάλει κάτω τον κώλο και κάτι κάνουμε".
Δεν ξέρω αν ο πατέρας μου μας αγαπούσε. Σίγουρα δεν μας συμπαθούσε , και οι όποιες απογοητεύσεις ήταν εκ των προτέρων ευθύνη της μάνας μου . Και μετά κόπηκε στα δύο σε ένα τροχαίο και η ζωή όλων άλλαξε , από το πριν το ατύχημα θυμάμαι μόνο θραύσματα πια . Στις 7 του Γενάρη η δουλειά η δουλειά μου ήταν μία , να μαζεύω τα συντρίμμια της μάνας μου, μια συντριβή που άργησα να καταλάβω . Ήταν απογοήτευση , μοναξιά , νοσταλγία , ήταν μια ζωή που έφυγε αλλά αυτή δεν είχε την ευκολία μου να μην την θυμάμαι και να μην μετανιώνει για όσα έγιναν και όσα δεν έγιναν .
Δεν μπορώ να φανταστώ ένα σύμπαν που θα γιόρταζα τον πατέρα μου μαζί με τον σύντροφό μου . Δεν ξέρεις ποτέ πως θα τα έφερνε η ζωή , αλλά μερικά πράγματα απλά δεν γίνονται . Τώρα του Άι-Γιάννη γιορτάζει το σπίτι ξανά , ανοίγει και μαγειρεύω και βλέπω κόσμο ,και κάνω προετοιμασίες, και αγοράζω δώρα , και πηγαίνω παλτά κόσμου στην κοινή κρεβατοκάμαρα να τα αφήσω ,και πλένω ποτήρια μετά και τρώω αποφάγια για δύο με τρεις μέρες. Κάπου κάτι τσιμπάει και δεν πρέπει να το ξεχάσω , αλλά έχουμε γιορτή.
I wish the day, it soon would come,
When he & I could be as one.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου