Και μπήκαμε στα χρόνια

Και μπήκαμε στα χρόνια που όλα εξηγούνται
Και όλα συζητιούνται
Κανένας μας δεν φταίει


Καθόμουν και γέμιζα ένα mp3 player με μουσική .Άκουγα όλα τα αγαπημένα κομμάτια ,προσπαθούσα να χωρέσω τα καινούργια με τα παλιά, να διαλέξω τι κρατάω και τι αφήνω στην άκρη . Ίσως επειδή δεν ακούω τόση μουσική – οι μετακινήσεις μου είναι σε πιο μικρές αποστάσεις πια – ότι άκουγα το νοσταλγούσα . Το έπαιζα και το ξαναέπαιζα.


Έχουν ανθήσει και οι νεραντζιές και ο δρόμος θυμίζει πλατεία μικρής πόλης ,φωνάζουν και τα παιδιά στην απέναντι παιδική χαρά. Στην αρχή της εβδομάδες είχαμε σχολική εκδρομή - με τα σκαρφαλώματα, τις φωνές ,τις κακίες στο παιδί που δεν μπορούσε να ανέβει τόσο ψηλά , τα πηγαδάκια με τα κοριτσάκια που έλεγαν τα μυστικά τους, τους "μεγάλους" να βιάζονται να τα στείλουν σπίτι να προλάβουν τα καταστήματα.


Και μπήκαμε στα χρόνια
Που όλα έχουν γίνει.

And I think to my self

I see trees of green, red roses too
I watch them bloom for me and you
And I think to myself


Κοιτάζω έξω και βλέπω μια πολύ φωτεινή άνοιξη να ξεκινά . Είμαι στις ήσυχες ώρες τις δουλειάς ,ακούω την μπάλα των παιδιών που παίζουν μπάσκετ στο απέναντι γήπεδο ,που και που περνάει κάποιος από τους γνωστούς της γειτονιάς και με χαιρετάει .


I see skies of blue, clouds of white
The bright blessed day and the dark sacred night
And I think to myself


Να κάτι που δεν περίμενα από την Αθήνα , και ειδικά για μια κεντρική περιοχή : είμαι σε μια γειτονιά . Έχω τους γνωστούς περαστικούς που περνούν για ένα για , τους σταθερούς πελάτες που θα θελήσουν καφέ ,τις ευγενικές συνταξιούχους που θα κάνουν μια ερώτηση ,τον κύριο με το πούρο και το σκυλάκι , την αλκοολική μεσόκοπη που θα κάτσει στην καρέκλα και θα μιλήσει για τον άντρα της και τα παιδιά που την παράτησαν..


The colours of the rainbow, so pretty in the sky
Are also on the faces of the people passing by
I see friends shaking hands, saying: "How do you do?"
What they're really saying is: "I love you."


Ακόμα πιο απρόσμενο ήταν ότι με αγκάλιασαν ,ότι έγινα και εγώ ένας από αυτούς. Και έτσι συνεχίζω να παρακολουθώ τα παιδιά να παίζουν στις μπασκέτες και τις κυρίες να πηγαίνουν τα παιδιά στις κούνιες.


I hear babies cry, I watch them grow
They'll know much more than I'll ever know
And I think to myself

Αν

Αν


Η μέρα μου : Πρωινό ξύπνημα – δουλειά 9 με 9 κ ίσως πιο πολύ – σπίτι – δουλειές – ο φίλος μου – ύπνος. Για την ώρα δεν είναι ρουτίνα. Τουλάχιστον όχι ακόμα , ίσως γίνει με τον καιρό ,αλλά για την ώρα είναι σχεδόν αναζωογονητικά καινούργιο .


Δεν έχω χρόνο για γράψιμο συνήθως, και όταν έχω νιώθω πως δεν έχω κάτι να πω (και στην δουλειά το internet έρχεται από βδομάδα). Τα πράγματα είναι τόσο καλά που συνεχίζω να νιώθω λίγες ενοχές για αυτό . Κοιτάζω πίσω από την πλάτη μου καχύποπτα . Περιμένω κάτι κακό να συμβεί ,και με το ζεστό χέρι στο χέρι μου ίσως τα άσχημα συμβαίνουν και δεν τα καταλαβαίνω , απλά δεν με αγγίζουν.


Ακόμα και το γενικό κλίμα ήττας δεν με πιάνει , νομίζω πως με όλα τα άσχημα της η κρίση είναι μια ευκαιρία για αυτοκριτική . Καλύτερη μια κρίση από την συνεχιζόμενη αργή σήψη (και ας μιλάω και λίγο εκ του ασφαλούς ) .


Μόνο που να – πεθύμησα να γράψω καμιά γραμμή . Μόλις αποκτήσω ξανά πιο εύκολη πρόσβαση θα είμαι πιο ταχτικός .


Αν

It's all right.

I'll be your cliff (you can fall down
from me).
I'll be your ledge (you can lean upon
me).
I'll be your bridge, your flowering tree
You can still depend on me...


Είμαι με τα ρούχα στην πολυθρόνα. Ξέρω πως πρέπει να σηκωθώ και να βάλω κάτι πιο άνετο . Ξέρω πως πεινάω αρκετά . Θέλω να πάρω τηλέφωνα φίλους – τον τελευταίο καιρό έχω χαθεί . Το παιδί θέλει και αυτό να περάσω από εκεί ,αλλά και πάλι η τεράστια απόσταση των πέντε λεπτών (πόδια) μου φαίνεται υπερβολική .


And I'll be (the ticking of your clock).
And I'll be (the numbers on your
watch).
And I'll be (your hands to stop the
time).
I'll even be your danger sign.


Αλλά αυτό δεν είναι ένας ύμνος στην κούραση , πιο πολύ είμαι χαρούμενος που είμαι κουρασμένος , περήφανος σχεδόν . Νιώθω πως κάτι κάνω (όταν δεν είμαι μέσα στο κτήριο της εφορίας τουλάχιστον ) . Ξέρω πως οι κοντινοί μου μάλλον θα δείξουν πάλι κατανόηση ( έχουν επιλεχθεί με βάση αυτό το ταλέντο εξάλλου ) .


And I'll be (your sharp intake of breath).
And I'll be (your work I'll take no rest).
And when the world falls to decline
I'll be yours and you'll be mine.


Είμαι ένας περήφανος ελεύθερος επαγγελματίας λοιπόν ,που αντί να γράφει (όπως θα έπρεπε ίσως ) για το πόσο μαζοχιστικό είναι να δοκιμάζεις να κάνεις οτιδήποτε στην Ελλάδα , γράφει γιατί δεν μπορεί να σηκωθεί από την καρέκλα του υπολογιστή (ναι πονάνε τα πόδια τόσο πολύ ) .Τελικά θα κάνω αυτά τα πέντε λεπτά περπάτημα . Πρέπει.


(Make it easy on yourself tonight).