Halfway To Fivepoints

Make the wrong turn, you'll know

Είναι αστείο που ο κόσμος έχει ξεχάσει ,αποχαιρετήσει και προχωρήσει από το να γράφει σε blog και εγώ γυρίζω πίσω σε αυτό. Κακά τα ψέματα ,απλά αγκαλιάζω την ανωνυμία , και την αδιαφορία για τον αναγνώστη - εδώ δεν με νοιάζει τι θα διαβάσει και ποιος ,απλά ξερνάω στο χαρτί αυτά που δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Σε ένα κόσμο γεμάτο θόρυβο ,είναι κάτι πολύ ξεκούραστο να έχεις την προσωπική σου όαση .

Στα λοιπά νέα .είναι μία ακόμα μια μέρα που ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια μας , αντίθετα με τις όποιες προβλέψεις. Μπορεί να πέσει αύριο πάντα. Για την ώρα το στήθος αναπνέει λίγο πιο χαλαρά, αν και ακόμα φοβισμένα για το κακό που ακόμα μπορεί να έρθει. Και αυτές οι ανάσες ειναι τόσο γλυκές. Όταν μικραίνω μπροστά στον φόβο ακόμα και η φωνή μου συμπιέζεται , γίνεται γκρίζα , χαμηλή.

Πρέπει να αρχίσω να μου συμπεριφέρομαι λίγο καλύτερα. Μερικές φορές είναι σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου για την όποια ευτυχία μου,λες και δεν την αξίζω .

The camera spins around the room

Μία φίλη με ρωτάει ανήσυχη πως είμαι και τι νιώθω που έφυγε η γάτα μου μετά από είκοσι ένα χρόνια και όλο αυτό που συμβολίζει η απώλεια. Είμαι καλά λοιπόν , ξεκουράστηκε η ψυχούλα , είχε κουραστεί , ξεκουράστηκαν και τα νιάτα μου με τις μεγάλες συγκινήσεις ,τους χαζούς έρωτες και τον συνεχή φόβο πως ο ουρανός θα πέσει στο κεφάλι μου. Πλέον ο ουρανός έχει πέσει αρκετές φορές και δεν ήρθε το τέλος ,και καμία όρεξη δεν έχω να γυρίσω στα νιάτα μου ,ή να επισκεφτώ τα παιδικά μου , τα εφηβικά μου , τα είκοσι μου. Κάθε πράγμα έχει τον χρόνο του , όταν το ξεπερνάει είναι βάσανο , σαν το καημένο μου το γατί στο τέλος , υπέργηρο , τυφλό , άρρωστο και κουρασμένο. Και είναι παράξενο ,αλλά αναγκάστηκα να γυρίσω λίγο και να πάρω τηλέφωνα για να πω πως έφυγε η γάτα και έγινα παλιά επιτυχία της Αρλετας για λίγες ώρες και ακόμα και αυτή έχει φύγει .


Passed all the faces that i've known