Come on, Put your arm around me

Η πραγματικότητα δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα. Το καλό είναι πως η επαφή μου με αυτήν είναι περιορισμένη . Εχω μια ζεστή , χνουδωτή φούσκα γύρω μου, είμαι τυχερός . Τις τελευταίες μέρες όμως , μου ήρθε πάλι μια επίσκεψη η πραγματική ζωή , έτσι να τα ξαναπούμε. Μέσα στο σούσουρο για μια συμβολαιογραφική πράξη ,θυμήθηκα πως για κάποιους είμαι κάτι λιγότερο από ίσος , λιγότερο από άνθρωπος. Δεν μπορώ να μην επηρεαστώ, να μην θυμώσω ,να μην στεναχωρηθώ, με αυτά που άκουσα . Δεν θα έπρεπε να υπάρχει έκπληξη , και όμως το σαγόνι μου κάθε τρεις και λίγο πέφτει μέχρι το πάτωμα με πράγματα που δεν θα έπρεπε να διαβάσω - αλλά ναι , σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα μπροστά μου , δεν μπορώ να πάρω τα μάτια σου από πάνω τους. Και με αυτούς τους ανθρώπους πρέπει την επόμενη μέρα να μιλήσω , να δουλέψω ,να φάω μαζί τους , και θα το κάνω νομίζω , ναι , όχι γιατί είμαι καλύτερος ,μεγαλύτερος άνθρωπος , απλά στην φύση μας είναι να ξεχνάμε .

Αυτά γνωστά και αναμενόμενα και μια από τα ίδια. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η παθιασμένη αντίδραση της μάνας μου. Από πίκρα , σε αποδοχή και τώρα στην υπεράσπιση χαίρομαι που η σχέση της με την προσωπική ζωή μου έχει φτάσει μετά από τόσα χρόνια εκεί. Μπορώ να υποχωρήσω λοιπόν στην αρμονική μου φούσκα και να αρχίσω πάλι από αύριο να αποφεύγω την πραγματικότητα , με την ελπίδα πως αργά ,αλλά σταθερά , κάτι αλλάζει.


I yearn to be with you ,
Come , today we are finally alone

Night, night - a star is singing

Περνάμε στο άλλο μισό της πορείας μου τώρα, λιώνω στην δουλειά , οπότε είμαι χαρούμενος και ταυτόχρονα πολύ κουρασμένος για να κάνω οτιδήποτε. Πριν ήμουν για λίγο στο πολύ ανασφαλής που δεν πνιγόμουν στην δουλειά , πράγμα που δείχνει πόσο καλή επιλογή ήταν που έγινα ελεύθερος επαγγελματίας. Είναι η μηνιαία μου πορεία, που έχω πει πως δεν θα μου αλλάζει την διάθεση και φυσικά επηρεάζει πλήρως την διάθεση μου . Έχω άλλα 40 λεπτά πριν πάω στο σπίτι ,και καταρρεύσω ,και ζητήσω άκρως εγωιστικά να με κρατήσουν αγκαλιά ,και να κοιμηθώ. Δεν θα έχω ανάγκη το νανούρισμα για να με πάρει ο ύπνος, συνήθως στα 30 δευτερόλεπτα βγάζω ευχάριστους ήχους που μόνο μουσικά απαίδευτοι λένε ξεδιάντροπα πως είναι ροχαλητό .Αλλά δεν θα πω και όχι στο νανούρισμα.

Και πριν το καταλάβω ,είναι ξανά πρωί , και δεν έχω χορτάσει ύπνο , και θέλω να ξανακούσω νανούρισμα αλλά έχω πολύ τρέξιμο.


Night, night - a star is singing

Αχ Ρίτα , αχ μωρέ Ρίτα..

“Έχεις κάποια κοπέλα ,κάτι ;” . Η ξαδέλφη μου που έχω να δω πέντε-έξι χρόνια περίμενε και σαράντα δευτερόλεπτα για να το ρωτήσει . Δεν μπορούσε να κρατήσει την ανάσα της άλλο και της βγήκε . Οι επιλογές ξεκάθαρες , ή μετατρέπω ένα (ακόμα) οικογενειακό τραπέζι σε coming out party (ΥΕΥ) ή απλά χαμογελάω και αλλάζω θέμα. Αποφασίζω το χαμόγελο και αλλαγή θέματος, και κάπως έτσι περνάει η υπόλοιπη βραδιά , γιατί χρειάστηκε να αλλάζει η συζήτηση πολλές φορές . Μια φορά μόνο όρθωσα το ανάστημά μου και υπερασπίστηκα τον Τσίπρα (ναι , από όλους τους ανθρώπους τον Τσίπρα) γιατί α)σε όλους μας μπορεί να συμβεί να μην κουμπώσει καλά το φερμουάρ του παντελονιού β) όπου όλοι , κυρίως σε μένα και πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε.

Και όμως ήταν μια ξαδέλφη που λάτρευα , που υπερασπιζόμουν σαν λυσσασμένο τσοπανόσκυλο όταν κάποιος έκανε σχόλιο για το ότι πήγε 35 και δεν παντρεύτηκε ακόμα (irony , cruel irony) , που κάποτε ήταν κομμάτι της ζωής μου. Μετά παντρεύτηκε , έκανε παιδιά μετ’ εμποδίων , γέρασε , και δυστυχώς μεγάλωσε. Αυτή η θείτσα με το κακό κούρεμα ,τα κακά ανέκδοτα και το ελαφρώς αλλήθωρο μάτι ήταν κάποτε η πιο δροσερή , επαναστατική νότα στην επαρχιακή μου ζωή , ήταν η ελπίδα μου για την ζωή εκτός. Τώρα η ηρωίδα των παιδικών χρόνων μου είναι ένα άτομο που δεν άντεξα για πάνω από σαράντα πέντε λεπτά με το ρολόι . Λίγο λιγότερο χρόνο από όσο θα έδινα σε μία μέτρια νέα δραματική σειρά. Έτσι είναι οι ήρωες τον παιδικών μας χρόνων , δύσκολα αντέχουν την σύγκρουση με την πραγματικότητα , πέφτουν από θρόνους που δεν ξέρουν καν πως τους έχουν ανεβασμένους.

Είδα την Ρίτα και ήταν καλά

Don't forget me.

Η πιο μηχανική πράξη στην Ελλάδα – να ευχηθούμε σε κάποιον για την γιορτή του. Εξαιρετικά τεμπέλικο , δεν σου ζητάει κανείς να θυμηθείς κάτι πολύ συγκεκριμένο και προσωπικό , όπως στα γενέθλια , μόνο να στείλεις ένα ξερό «χρόνια πολλά» μια φορά τον χρόνο . Και όμως χαίρομαι σαν σκύλος μπροστά σε μπριζόλα κάθε φορά που θα χτυπήσει το κινητό , κάθε φορά που θα έρθει ένα μήνυμα. Παραπονιέμαι για την κούραση και για το σταθερό, κινητό και facebook που χτυπάνε ταυτόχρονα ,και είναι απαίσιο ψέμα , με τρέφει όσο τίποτα η προσοχή. ΔΕΝ είμαι υπεράνω , θα δώσω τρελό βάρος και στο πιο μαζικό που θα στείλει μια πελάτισσα που είδε στον κινητό της Δημήτρης και δεν ξέρει ποιος είναι.

Κάποτε δεν χτυπούσε το κινητό ,και ήμουν μόνος και χωρίς ευχές ,δεν θα ξεχάσω το εφτά που γύριζα σαν την άδικη κατάρα την νέα μου πόλη, πραγματικά ξεχασμένος, να είναι μια μέρα σαν τις άλλες ,μόνο χειρότερη. Δεν μου αξίζει το βουνό από ευχές που λούστηκα χτες λοιπόν , αλλά δεν είναι και αυτός ένα έξτρα λόγος να το χαρώ; Χρόνια μου πολλά.


Cause nothing lasts for ever
And I will always love you.

Youth is only for the young.

Είμαι πάνω από το πρόγραμμα συναυλιών της Anna Ternheim , και αλήθεια, δεν ξέρω που θέλω να την πρωτοδώ , σε κάποια μικρή πόλη Σουηδίας ή στο Παρίσι , μετά από πολύ καλό φαγητό ; Η απάντηση είναι φυσικά πουθενά , σε κανένα από τα δύο γιατί τώρα πια δεν θα τα παρατήσω όλα για να πάω στου διαόλου την μάνα για μια συναυλία, τώρα έχω δική μου δουλειά , και υποχρεώσεις, και σκύλο , και η άγκυρα μου έχει σκαλώσει καλά σε κάτι πέτρες. Θα μπορούσα να πω ένα «δεν γαμιέται;» αλλά δεν θα μπορούσα να το πω βασικά , όχι πια. Και νομίζω πως αυτό το δεν γαμιέται το έχω πει κάμποσο στα νιάτα μου , πλήρωσα και τον λογαριασμό του , και δεν βιάζομαι να το ξανακάνω ,δεν ξέρω πια αν τον έχω να τον πληρώσω . Έτσι θα κάθομαι να την ακούω στο utube , δεν θα της πω ποτέ “I came all the way from Greece to see you!” με κάτι από Βλαδιβοστόκ στην προφορά μου , δεν θα με κοιτάξει ποτέ με το βλέμμα κατανόησης που έχουμε όλοι πρόχειρο για κάποιον που κάπου μια βίδα του έχει λασκάρει λίγο , και όλα καλά.


Feeling sorry is your favorite feeling.

The band in Heaven plays my favorite song

They play it once again, they play it all night long.

Η ευτυχία του απογεύματος της Παρασκευής , κάτι σαν διπλό κρητικό κρουασάν στα μισά δίαιτας . Ξέρεις πως θα τελειώσει , πως οι θερμίδες και τα βάσανα θα γυρίσουν , αλλά βλέπεις τις δύο μέρες που δίνουν νόημα στην μουντή σου βδομάδα, ξανακούς το “Friday I’m in love” γιατί όλο και κάποιος θα το έχει βάλει στο facebook , και ελπίζεις να χωρέσεις σε λίγες ώρες τόσα που δεν χωράνε σε ένα μήνα , και πάλι μετά θες να μην κάνεις τίποτα γιατί το τίποτα , το να κάνεις τίποτα από επιλογή ,είναι ένα σπάνιο είδος πολυτελείας .

Πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου θα είναι ξανά Δευτέρα, και πάλι από την αρχή . Θέλω και θα θέλω να γκρινιάξω για το τίποτα που δεν θα έχω , και για τα πολλά που δεν θα έχω προλάβει , που δείχνει το πόσο λογικός μπορώ να είμαι , δεν ξέρω , ίσως πραγματικά ευτυχισμένοι να νιώθουμε μόνο όταν σκοτώνουμε το κουνούπι που μας έτρωγε εδώ και μια ώρα και βούιζε μέσα στα αυτιά μας, και τον υπόλοιπο καιρό κυνηγάμε ό,τι δεν έχουμε και ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε.

Its hard to imagine that nothing at all
could be so exciting, and so much fun.

And how you feel to make it real

Η αδελφή μου πρέπει να είχε καταναλώσει ένα πέλαγο γκοφρέτες κουκουρικού στην προσπάθεια της να μαζέψει όλα τα αυτοκόλλητα “love is…”. Τα έβαζε στην πλευρά μιας βιβλιοθήκης, να τα βλέπει πριν κοιμηθεί και μόλις ξυπνάει . Μετά άλλαξε δωμάτιο , το γέμισε σελίδες κομμένες από το klik, και εγώ κληρονόμησα την θέα.

Σίγουρα κανείς από τους δυο μας δεν έμαθε τι είναι η αγάπη ενώ ζούσαμε σε εκείνο το σπίτι , τουλάχιστον η ερωτική αγάπη . Το love is αυτοκόλλητο που θα έφτιαχνα τώρα θα ήταν «…να περιμένεις να δείτε το good wife μαζί την Τρίτη» , είναι ξεκάθαρο πως έχω μάθει πλέον τι είναι η αγάπη.

Real as anything you've seen
Get a life with this dreamer's dream

Risk a smile

Το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ , είχα από εκείνα τα σπάνια σαββατοκύριακα που δεν θες να τελειώσουν , και φυσικά πάντα τελειώνουν , γιατί πρέπει ,και μένεις με μια Δευτέρα δεύτερης διαλογής στα χέρια ,να μην ξέρεις τι να κάνεις.


Αλλά αφού σηκώθηκα (η πάλη με τα σεντόνια ήταν άνιση: ένας άνθρωπος μόνος, κόντρα στον χρόνο , στον χώρο , στο σεντόνι και τον σκύλο, τι ελπίδα να έχει) , μου είχε μείνει ένα χαμόγελο. Ένα κανονικό ,πραγματικό χαμόγελο, χωρίς να πονάνε η άκρες από το στόμα στην προσπάθεια, χωρίς σχέδια στην άκρη του μυαλού να τεμαχίσω και γλασάρω στο τηγάνι με λίγο σκόρδο τον αγενή πελάτη . Και τώρα είναι βράδυ και πάω σπίτι και δεν έχει φύγει ακόμα.


Please
Risk a smile
For us

Mountains Beyond Mountains

These days, my life, I feel it has no purpose,
But late at night the feelings swim to the surface.


Το ταξίδι στο nostalgiavile συνεχίστηκε . Ήταν μία σπάνια ευκαιρία , πόσο συχνά τυχαίνει φίλη της παιδικής ηλικίας ,να φύγει για Αμερική στα 18 ,και να γυρίσει να σε δει ξανά στα 35 ; Να έχει κρατήσει μέσα της την αντανάκλαση του δεκαοχτάχρονου εαυτού σου σε time capsule , και να την ανοίγετε και οι δύο σας μαζί;


Την άφησα να πει την ιστορία της , ωραία ιστορία, την είχε δουλέψει αρκετά , πρέπει να την έχει πει και εκατό φορές από τότε που γύρισε (για να ξαναφύγει φαντάζομαι). Έκανα τις σωστές ερωτήσεις , ήταν χαρούμενη για το ταξίδι της. Της είπα και εγώ μια δική μου ιστορία .Στο τέλος το σχόλιο ήταν πόσο πιο χαρούμενοι είμαστε τώρα σε σύγκριση με τότε. Είμαστε; Δεν ξέρω, δεν ήθελα να το χαλάσω με την αμφιβολία στην παλιά μου φίλη. Το κεχριμπάρι είπαμε είναι πολύτιμο , σκέψου ένας άνθρωπος που να με ξέρει τότε που άκουγα μόνο Preisner και στα διαλείμματα έμενα μέσα, συχνά μαζί της, να διαβάζουμε για να φύγουμε με ορμή ,από το μέρος που θεωρούσαμε κόλαση.


Πιο πολύ σημασία έχουν τα πράγματα που δεν είπαμε ο ένας στον άλλο. Δεν μου είπε για την δική της μοναξιά , δεν της είπα για τα δικά μου σκαμπανεβάσματα. Υπήρχε μια διάχυτη περηφάνια για τα κατορθώματά μας , και πόσο αστεία , όταν οι αποτυχίες που έχουμε επιβιώσει είναι αυτό που ίσως έχει τελικά αξία. Δεν μου είπε πολλά , δεν της είπα περισσότερα , δώσαμε υποσχέσεις ο ένας στον άλλο να ξαναβρεθούμε σύντομα που σίγουρα θα πατήσουμε, και μείναμε να κοιτάζει ο ένας στα μάτια του άλλου τα απολίθωμα της εφηβείας μας.


Cause on the surface the city lights shine,
They're calling at me, "come and find your kind."

Flatland

Πέρασα για μια βόλτα από την παλιά μου πόλη. Η παρέα που είχα μαζί μου ,με πληροφόρησε πως , αντίθετα με τα όσα τους έλεγα τόσο καιρό , δεν είναι ο τόπος που πηγαίνουν οι δυστυχισμένοι για να ταιριάζει το décor με την διάθεση τους . Δεν είναι κρανίου τόπος, δεν έχει καμία σχέση με τον 6ο κύκλο της κολάσεως , δεν ακούγονται στο background τα βογγητά των καταδικασμένων , δεν μυρίζει ο αέρας καμένη σάρκα και όνειρα, δεν είναι τόσο άσχημα που να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου .Είναι μια επαρχιακή πόλη με χαριτωμένες πλατείες , ένα-δύο καλά ζαχαροπλαστεία και κάποια σημεία με καλή θέα.


Ήμουν έτοιμος να απαντήσω σε αυτό πως οι άνθρωποι κρατάνε τρίαινες και έχουν οπλές αντί για δάχτυλα , αλλά ίσως, ίσως εκείνη την στιγμή κατάλαβα κάτι που υποψιαζόμουν καιρό : “It’s not them , it’s me”. Έχω και εγώ την ευθύνη μου για το πώς πέρασα τότε. Ναι , υπήρχε bullying , ομοφοβία, θέματα στο σπίτι . Υπήρχαν όμως, και άνθρωποι που με αγαπούσαν , με νοιάζονταν και με στήριζαν. Χρειάστηκαν να περάσουν δεκαεφτά χρόνια για να το μάθω ,είναι αργά για να ευχαριστήσω κάποιους πια, και μάλλον χρωστάω κάμποσα , για όσα μου δόθηκαν ,λιγότερο ή περισσότερο, απλόχερα.


Well sir, it's the first time I've felt like something is mine
Like I have something to give

It was the end of times.

It's been a long and lonely trip but I'm glad that I took it because it was well worth it.


Μετράω την ερημιά της πόλης σε θέσεις parking. Σήμερα έχει και επιλογή για σκιά στο κέντρο , και το μεγαλύτερο μέρος της κίνησης αποτελείται από tumbleweeds . Δουλεύω ανόρεχτα , με καρφωμένο το πιο καλό μου χαμόγελο στο πέτο. Είμαι στην δεύτερη βδομάδα που αντιμετωπίζω τα πάντα γύρω μου με την μέθοδο της Πολυάννας . Έχω πέσει στα βαρέα δηλαδή .


Διάβασα self help βιβλίο . Ήταν ένα ακόμα βήμα σε αυτή τη ζωή και εξάλλου παίζει να έχω κάνει πράγματα για τα οποία θα έπρεπε να ντρέπομαι πιο πολύ . Η βασική ιδέα του βιβλίου , το να κοιτάζεις τα πράγματα που φοβάσαι κατάματα , να αναγνωρίζεις τον φόβο σου και να κάνεις αυτό που πρέπει έτσι κ αλλιώς δεν είναι κακή . Το να κάνεις ασκήσεις θετικής σκέψης , visionboards , κασέτες με ενθαρρυντικούς λόγους κτλ είναι κάτι ξένο για μένα .Και να ψάχνω να βρω το θετικό στο οτιδήποτε, φορώντας ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου είναι τελείως αντίθετο στην εικόνα που έχω για τον εαυτό μου .


Και το κάνω. Δεν ξέρω αν δουλεύει ,αλλά νιώθω πως αυτό που έχω τώρα δεν προχωράει . Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο. Κάποιες άλλες νιώθω σαν να έχω ξυπνήσει μετά από ένα καλό χέρι ξύλο. Ο στόχος μου για φέτος λοιπόν είναι να παραμείνω με θετική ματιά .Είναι πολύ πιθανό να έρχεται το τέλος του κόσμου , πληροφοριακά .


It was the best of times. It was the end of times.

First it smelled like sweet apples

Ο καλός μου (μα πόσο καλός πια; ) με βλέπει να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό ,γιατί είναι Ιούλης αν δεν σου κάνουν δυο τρεις πατητές να γεμίσουν τα πνευμόνια θαλασσινό νεράκι; . Είναι καλός , γλυκός , προτείνει λύσεις . Ανάμεσα σε αυτές πρότεινε να ξεκινήσω blog για φαγητό . Δεν ξέρει πλήρως την ιστορία μου με το blogging , ξέρει πως που και που εμφανίζονται άτομα που βλέπω και χαζομιλάμε και τα ξέρω από τότε ,αλλά δεν ξέρει τα υπόλοιπα που και τι υπάρχει να ξέρει βασικά ; Αλλά εντάξει , όχι και να να γράφω για το τι περιδρομιάζω , να σπαράζω σαν σφουγγαρίστρα για την (όπως την βλέπω τώρα πιο νηφάλια ) βαρετή μου ζωή οκ, η κόκκινη γραμμή μου όμως φαίνεται πως είναι ο κόκορας κοκκινιστός .


Παίρνω λοιπόν την πρωτοβουλία να γράψω εδώ και να πω το δικό μου προσωπικό τίποτα . Αύριο γίνομαι 35 και νιώθω και πάλι πως μένω πίσω , ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς που γεννοβολάν ακατάπαυστα , ενώ κοιτάζουν με όλη την αποφασιστικότητα ελαφιού που έχει πέσει πάνω σε προβολείς την όλο και πιο γκρίζα πραγματικότητα. Ένας φίλος με στωικότητα μου μίλαγε για χαμένες γενιές σαν και μας . Είναι η γενιά χαμένη , ή εγώ ; Νιώθω να μου λείπει η βαρύτητα , επιπλέω σε ένα κενό με λίγα να με δένουν και αυτά τόσο ασταθή , λεπτές κλωστές .


Ξέρω πως είναι οι λίγες κακές μέρες στην σειρά που θα περάσουν . Όπως πέρασαν και τα τελευταία 6 χρόνια . Επίσης οι άντρες περνούν μαμά . Αλλάζω κουτάκι στις έρευνες και ακόμα δεν έχω βρει καν τις ερωτήσεις. Καλά να είμαστε και του χρόνου .


pages
blank pages
fell from the sky
and we all went running over
thrilled by the surprise

It is not easy

Είναι τα τελευταία λεπτά στην δουλειά , με γλυκό καιρό και απαλό φως. Δεν βιάζομαι να φύγω, χαζεύω λίγο , προσπαθώ να χωνεύσω την μέρα που τελειώνει. Σήμερα από το πρωί είμαι ανάμεσα σε αγέλαστους ανθρώπους . Δύσκολους ανθρώπους , ξερούς , επιθετικούς , στριμμένους. , στυμμένους.
Σήμερα χαμογελάω από το πρωί . Δεν είμαι σίγουρος γιατί , κοιμήθηκα καλά , είδα arrested development , πήγα τον σκύλο βόλτα νωρίς , κάτι από αυτά να έχει βοηθήσει; Πέντε χρόνια ακούω για την εθνική μας κατάθλιψη , και φοβάμαι πως σιγά-σιγά αυτό γίνεται εθνική και προσωπική επιλογή γύρω μου.


We can choose.

Μη μου ζορίζεσαι

μπρος να κοιτάζεις να μην απελπίζεσαι


Σε μια σπάνια στιγμή καθαρής σκέψης στρέφω τον καθρέφτη στον τριανταπέντε ετών εαυτό μου . Πλέον αποτελούμαι από συνδετικό ιστό , είμαι γεμάτος από ουλές , περισσότερες από δεκαπεντάχρονο αστείρωτο γάτο του δρόμου . Βλέπω τα λάθη μου ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μου , τις καταθλίψεις μου , τις πτώσεις μου , εκείνη την χρονιά που ήμουν είκοσι και έτρωγα ελάχιστα γιατί ένας πρώην με είχε πει χοντρό και το είχα πάρει κατάκαρδα. Έχω τις κουτουλιές στο κεφάλι ,τις κατραπακιές, τα έχω ξεχάσει τα πιο πολλά αλλά και πάλι είναι πάνω μου. Νιώθω μεγάλη συμπάθεια για αυτό που βλέπω απέναντί μου , θέλω να φτιάξω ένα ζεστό αφέψημα και να κεράσω τον αντικατοπτρισμό μου , τσάι και συμπάθεια, και να του πω ένα well done.


Γράφω ξανά γιατί έγιναν δύο μαλακίες. Το πρώτο μου ένστικτό είναι πάντα να γράψω όταν κάτι τέτοιο γίνεται . Τις αντιμετώπισα με τρόπο εξαιρετικό , θα μπορούσε να είναι παράδειγμα σε βιβλία με τίτλους «τι κάνετε μετά την μαλακία ;» ή «η ανθρώπινη ηλιθιότητα στο φυσικό της περιβάλλον». Μπορεί να είμαι μια ουλή πλέον , αλλά είμαι και μια ουλή που έμαθε κάτι ,τις πήρε μόνο 35 χρόνια. Post του log αυτού δεν αναγνωρίζουν καν ότι τα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να υπάρχει και κάποιο φοβερό νόημα σε όλα αυτά.


Το νόημα είναι πως είτε κάνεις τα πάντα σωστά είτε όχι , στο τέλος έχεις μια γεύση από στάχτες στο στόμα και δύσκολες επιλογές. Τουλάχιστον δεν είναι το τέλος του κόσμου . Το τέλος του κόσμου είναι στις 16 Μαρτίου 2880 σύμφωνα με το δεύτερο αποτέλεσμα στο Google.


να μ' αγκαλιάζεις και να προχωράς.