Η πρώτη μου αντίδρασή σε οτιδήποτε ,και κυρίως οτιδήποτε στραβό , είναι να γράψω για αυτό. Το τελευταίο καιρό δεν είχα πολλά στραβά , ή μάλλον είχα και έκλεινα τα μάτια μου ,life is messy . Χτες καθόμουν στην άκρη του κρεβατιού , πάνω στο ξύλο βασικά , για να αποφύγω τα χέρια που με αγκάλιαζαν . Σήμερα έχω όλη τη ζωντάνια και χαρά του cast από Walking Dead και μια πλάτη που πονάει . Θέλω να γράψω , να τα πω όλα , να δικαιωθώ από τους αναγνώστες (που δεν υπάρχουν ,αλλά εγώ θα νιώθω στη σιωπή την συγκατάθεση τους ) ,να τα βγάλω από μέσα μου ,όλα , πίκρα θυμό και λίγο χολή στο τέλος ,έτσι για γαρνιτούρα. Αυτό έκανα τα τελευταία χρόνια , έτσι έμαθα , τόσα χρόνια περίπου blogger.
Φυσικά και δεν θα το κάνω . Είχα δίκιο , περισσότερο από ότι συνήθως , είχε άδικο , περισσότερο από ότι συνήθως , όσο και να το αναλύσω ,δεν θα βγει κάτι , μόνο τον θυμό μου θα φουντώσω .
the key to all
is in none of it
but in the absence
