How can it be?
That it only takes a second
For life to scatter all
Μιλάω με έναν φίλο που έχασα καιρό και τον ρωτάω πως περνάει στα ξένα . Μου λέει πως στα ξένα ήταν τόσα χρόνια , αν είχε έρθει νωρίτερα στην καινούργια του πατρίδα θα είχε γλιτώσει χρήμα σε ψυχοθεραπεία . Και τότε νιώθω πως τον ρωτάω όχι γιατί ανησυχώ για το πώς περνάει ,αλλά γιατί φοβάμαι πως έμεινα πίσω .Κάνω λίγα αστεία για το πώς εδώ είμαστε σαν ταινία του Αγγελόπουλου – κολλημένοι με τις ώρες στα ίδια ,και με στόμα που ανοίγει μόνο για γκρίνια και μετά τον αποφεύγω .
I love your eyes
They never cease to be overwhelmed
Τόσο δύσκολες ακόμη και οι φιλικές σχέσεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι πεπεισμένος με τα χρόνια που όταν δύο άνθρωποι χάνονται, τότε αυτό είναι μια συνειδητή (έστω ασυνείδητη κάποιες φορές) απόφαση. Σε κάθε περίπτωση είναι απόφαση...και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται!
ΑπάντησηΔιαγραφή