σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις

Έχω πολύ έντονο το αίσθημα πως κάνω κάτι λάθος. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος τι , μάλλον θα έλεγα κιόλας πως δεν είναι μόνο ένα πράγμα στραβό . Πιο συχνά νιώθω πως καίω χρόνο που θα μπορούσα να τον ζω. Και άλλοτε πως ζω άσχημη ζωή ή έστω αδιάφορα μέτρια , ενώ θα μπορούσα να ζω καλύτερα. Και κάτι πρέπει να κάνω.


η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι

Armageddon - come armageddon!

Μπήκα σπίτι το Σάββατο το μεσημέρι . Βγήκα Δευτέρα το πρωί ουσιαστικά ,αν εξαιρέσεις τις όχι ιδιαίτερα μεγάλες βόλτες με τον σκύλο . Καθάρισα , μάζεψα , ταχτοποίησα , ξάπλωσα ,είδα σειρές, αφιέρωσα χρόνο στους δικούς μου , απάντησα το τηλέφωνο είτε για δουλειά , είτε για να πω ευγενικά σε φίλους πως έχω ήδη κανονίσει και δεν θα μπορέσω να κάνω κάτι απόψε ή αύριο .



Σήμερα που ήρθα ξανά σε επαφή με την ανθρώπινη ράτσα τα ίδια σκατά . Ο ένας παράπονα , ο άλλος να σε κλέψει όσο τον παίρνει ,ο άλλος να σε εκμεταλλευτεί , ο τρίτος να κρεμαστεί από τους όρχεις σου και να κάνει bungee jumping . Τραβάω το πρόσωπό μου σε ένα χαμόγελο Fiona Wallice από το web therapy ,κρατάω την γκρίνια μου για το blog .Τελικά δεν χρειαζόμουν διακοπές από την δουλειά μου , χρειάζομαι διάλλειμα από τους καλούς συνανθρώπους μου ,από την γκριμάτσα που έχω στο πρόσωπό μου και από τον σταθερά ευγενικό τόνο στη φωνή μου .


...that they forgot to bomb
Come, come, come - nuclear bomb

...by then i was happy just to be alive.

One big step
And then a couple more.


Μια φίλη μου έχει ακουμπήσει το κεφάλι της απογοητευμένη στον ώμο μου . Είμαστε τελευταία μέρα των λίγων διακοπών μου , και έχει έρθει να με δει . Ήταν το άλλο παράξενο στο λύκειο . Τώρα μένει ακόμα στην πόλη που μεγάλωσε , και πόσο ήθελε να φύγει ! Αλλά δουλειές δεν υπάρχουν ,λεφτά δεν υπάρχουν , κάτι έχει βρει και δουλεύει εκεί , κάνει ταξίδια ότι της περισσεύει . Θα μπορούσα να είμαι στην θέση της .


Μου έχει ανοίξει την καρδιά της ,τα σώψυχά της , τις μοναξιές της. Εγώ της έχω ανοίξει το αναψυκτικό της , της έχω σερβίρει το γλυκό της ,και ένα κάρο από γενικότητες ,χωρίς ντροπή .


Αρχίζει να μου μιλάει για μια κοινή μας φίλη που θέλει να παντρευτεί γιατρό ,έστω δικηγόρο , κάποιον της τάξης της τέλος πάντων , πως δεν αντέχει την πόλη που σε πιέζει και προσπαθεί να σε βάλει σε καλούπι , μικρά κουτσομπολιά για γνωστούς που θυμάμαι πιο δύσκολα και από τους κεντρικούς χαρακτήρες της “Λάμψης”. Ένα απ όλα για γάμους χωρισμούς και λοιπά φυσικά φαινόμενα .


«Ρε Δημήτρη ,εσύ είσαι συναισθηματικός άνθρωπός , πες μου , δεν πιστεύεις στον έρωτα , στο έναν άνθρωπο που υπάρχει εκεί έξω και είναι φτιαγμένος για σένα και εσύ για αυτόν και δεν θα σας νοιάζει τίποτα άλλο από το να είστε μαζί ;» «Όχι , λυπάμαι» . Και κάπως έτσι μου λέει τα τελευταία νέα της, για τα ανίψια της (baby-fever να λάμπει στο βλέμμα ) και παίρνει το λεωφορείο της επιστροφής .


And it's getting harder.