Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

...by then i was happy just to be alive.






One big step
And then a couple more.


Μια φίλη μου έχει ακουμπήσει το κεφάλι της απογοητευμένη στον ώμο μου . Είμαστε τελευταία μέρα των λίγων διακοπών μου , και έχει έρθει να με δει . Ήταν το άλλο παράξενο στο λύκειο . Τώρα μένει ακόμα στην πόλη που μεγάλωσε , και πόσο ήθελε να φύγει ! Αλλά δουλειές δεν υπάρχουν ,λεφτά δεν υπάρχουν , κάτι έχει βρει και δουλεύει εκεί , κάνει ταξίδια ότι της περισσεύει . Θα μπορούσα να είμαι στην θέση της .


Μου έχει ανοίξει την καρδιά της ,τα σώψυχά της , τις μοναξιές της. Εγώ της έχω ανοίξει το αναψυκτικό της , της έχω σερβίρει το γλυκό της ,και ένα κάρο από γενικότητες ,χωρίς ντροπή .


Αρχίζει να μου μιλάει για μια κοινή μας φίλη που θέλει να παντρευτεί γιατρό ,έστω δικηγόρο , κάποιον της τάξης της τέλος πάντων , πως δεν αντέχει την πόλη που σε πιέζει και προσπαθεί να σε βάλει σε καλούπι , μικρά κουτσομπολιά για γνωστούς που θυμάμαι πιο δύσκολα και από τους κεντρικούς χαρακτήρες της “Λάμψης”. Ένα απ όλα για γάμους χωρισμούς και λοιπά φυσικά φαινόμενα .


«Ρε Δημήτρη ,εσύ είσαι συναισθηματικός άνθρωπός , πες μου , δεν πιστεύεις στον έρωτα , στο έναν άνθρωπο που υπάρχει εκεί έξω και είναι φτιαγμένος για σένα και εσύ για αυτόν και δεν θα σας νοιάζει τίποτα άλλο από το να είστε μαζί ;» «Όχι , λυπάμαι» . Και κάπως έτσι μου λέει τα τελευταία νέα της, για τα ανίψια της (baby-fever να λάμπει στο βλέμμα ) και παίρνει το λεωφορείο της επιστροφής .


And it's getting harder.

1 σχόλιο: