Πριν περίπου δέκα χρόνια έγραφα εδώ και σνομπαρα του σχολιαστές - ποτέ σχεδόν δεν έγραφα κάποια απάντηση , ήθελα να κρατάω την απόσταση μου ,όσο και αν χαιρόμουν στην σκέψη πως κάποιος διάβαζε τις μαλακίες μου . Ένας από αυτούς που σνόμπαρα πέθανε πριν λίγες μέρες κ,με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσα να φανταστώ ,ούτε στον εχθρό μου. Ήταν ένας νέος άνθρωπος ,είναι κρίμα με κάθε δυνατό τρόπο για οποιοδήποτε πλάσμα να φεύγει έτσι.
Είμαι θυμωμένος και δεν ξέρω τι να κάνω τον θυμό μου. Είμαι θυμώμενος με αυτούς που σκότωσαν ,αλλά τους βλέπω και λίγο σαν λυσσασμένα ,άρρωστα σκυλιά , πάντα υπάρχουν αυτά. Είμαι ακόμα πιο θυμωμένος με αυτούς που θα γράψουν αυτό το "καλά να πάθει". Παλιά δεν θα το έλεγαν φωναχτά ακόμα και αυτοί που το σκέφτονταν , τώρα το φωνάζουν . Στο φβ βλέπω αυτούς που λένε "καλά να πάθει" , αυτούς που λένε "είμαστε κατά της βίας αλλά τα να μην τον κάνουμε ήρωα" και αυτούς που λένε "δεν πρέπει να κλοτσάμε πεσμένους κάτω και γέρους και παιδιά" σαν να πρέπει να πεις ,σαν να πρέπει να εξηγείς το αυτονόητο. Είμαι θυμωμένος που ακόμα και αυτά που γράφω εδώ δεν τα γράφω και εκεί ,γιατί δεν θέλω την τριβή , δεν θέλω τον τσακωμό , θέλω την απόσταση , θέλω να μείνω μέσα στην ευτυχισμένη φούσκα που έχω την τύχη να κατοικώ.
Ο θυμός μου δεν θα γίνει κάτι παραγωγικό , θα γίνει μια παχιά θλίψη ,θα κουκουλωθεί κάτω από μια παχιά αγκαλιά και θα περάσουν και τα βράδια και κάτι άλλο θα με πιάσει , και θα ξεχαστεί. Αλλά κάθε "καλά να πάθει" έχει ένα πόνο ,έχει μια απόσταση , έχει και ένα τέλος.
But that's not the shape of my heart
