Χτες ,για πρώτη φορά μετά από καιρό ,ονειρεύτηκα την παλιά μου γειτονιά στην Θεσσαλονίκη . Ξύπνησα με νοσταλγία και ανάγκη για πρασόπιτα κομμένη σε κομμάτια . Πήγα στην δουλειά και έκανα την διαδρομή στο μυαλό μου και μετά στο google maps. Μέτρησα τα πράγματα που είχαν μείνει τα ίδια και δεν χρειάστηκα τα δάχτυλα του δεύτερου χεριού. Ο θείος Βάνιας όμως ήταν εκεί , στην γωνία , με ακόμα πιο βρώμικη τέντα και έργα του μετρό από δίπλα. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω , και να ήθελα δεν μπορώ. Αλλά (γιατί πάντα θα υπάρχει ένα αλλά) την γεύση της κατεψυγμένης πρασόπιτας την έχω στην άκρη της γλώσσας μου . Είναι πιο γλυκιά από ότι πρέπει , και πιο αλμυρή από οτι πρέπει και το φύλλο πολύ λαδωμένο και έχει και κάτι από νοσταλγία και απογοήτευση και μοναξιά .
I feel aloud
