Ο καλός μου (μα πόσο καλός πια; ) με βλέπει να πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό ,γιατί είναι Ιούλης αν δεν σου κάνουν δυο τρεις πατητές να γεμίσουν τα πνευμόνια θαλασσινό νεράκι; . Είναι καλός , γλυκός , προτείνει λύσεις . Ανάμεσα σε αυτές πρότεινε να ξεκινήσω blog για φαγητό . Δεν ξέρει πλήρως την ιστορία μου με το blogging , ξέρει πως που και που εμφανίζονται άτομα που βλέπω και χαζομιλάμε και τα ξέρω από τότε ,αλλά δεν ξέρει τα υπόλοιπα που και τι υπάρχει να ξέρει βασικά ; Αλλά εντάξει , όχι και να να γράφω για το τι περιδρομιάζω , να σπαράζω σαν σφουγγαρίστρα για την (όπως την βλέπω τώρα πιο νηφάλια ) βαρετή μου ζωή οκ, η κόκκινη γραμμή μου όμως φαίνεται πως είναι ο κόκορας κοκκινιστός .
Παίρνω λοιπόν την πρωτοβουλία να γράψω εδώ και να πω το δικό μου προσωπικό τίποτα . Αύριο γίνομαι 35 και νιώθω και πάλι πως μένω πίσω , ανάμεσα σε φίλους και γνωστούς που γεννοβολάν ακατάπαυστα , ενώ κοιτάζουν με όλη την αποφασιστικότητα ελαφιού που έχει πέσει πάνω σε προβολείς την όλο και πιο γκρίζα πραγματικότητα. Ένας φίλος με στωικότητα μου μίλαγε για χαμένες γενιές σαν και μας . Είναι η γενιά χαμένη , ή εγώ ; Νιώθω να μου λείπει η βαρύτητα , επιπλέω σε ένα κενό με λίγα να με δένουν και αυτά τόσο ασταθή , λεπτές κλωστές .
Ξέρω πως είναι οι λίγες κακές μέρες στην σειρά που θα περάσουν . Όπως πέρασαν και τα τελευταία 6 χρόνια . Επίσης οι άντρες περνούν μαμά . Αλλάζω κουτάκι στις έρευνες και ακόμα δεν έχω βρει καν τις ερωτήσεις. Καλά να είμαστε και του χρόνου .
pages
blank pages
fell from the sky
and we all went running over
thrilled by the surprise
