Lift me

From the ground

Αύριο έρχεται η Ane Brun Αθήνα . Δεν το περίμενα , το χάρηκα πολύ , αγόρασα το εισιτήριο με ενθουσιασμό χορτοφάγου που ανακαλύπτει το bacon μετά από τόνους tofu . Με ίδιο ενθουσιασμό είδα και την Chinawoman . Για τον Μοζ δεν μπήκα καν στον κόπο, δεν με αφορούσε πια . Αυτό και μόνο είναι απόδειξη πως όλο και κάτι αλλάζει , έστω και λίγο . Αρκετό για να είμαι χαρούμενος. Η ζωή μου ατή τη στιγμή έχει όλα τα απαραίτητα για να είμαι καλά – υγεία, σπίτι , δουλειά , σκύλος , αγκαλιά . Η όποια στιγμιαία πτώση είναι αναμνηστική ,ντρέπομαι κιόλας να γκρινιάξω , μας ακούει και κόσμος.


And don't ever put me down

And like can lead to like like

As sure as the stars above I’d really like
To kiss you/fuck you


Νιώθω την ευχάριστη κούραση που σου δίνει μια γεμάτη μέρα . Καθυστερώ να πάω σπίτι για να γράψω δύο γραμμές για τον φίλο μου Βασικά το σκεφτόμουν από την στιγμή που άκουσα το τραγούδι , πως μου αρέσει ο φίλος μου . Όχι μόνο έχω αισθήματα για αυτόν , όχι μόνο τον θεωρώ όμορφο έξυπνο κτλ . Αλλά μου αρέσει , μου αρέσει να είμαι μαζί του , και γελάω και περνάω καλά . Αυτό.


I’ll try real hard not to lose her
And I’ll try to be less of a loser

A common bird

Έχω καιρό να γράψω γιατί δεν έχω να πω κάτι εδώ , έχω περάσει στην απεξάρτηση από την τσάμπα ψυχοθεραπεία του blogger. Η ζωή μου αυτές τις μέρες είναι καθημερινές με πολύ κούραση και τρέξιμο και άγχος που και που . Τα σαββατοκύριακα είναι όμορφα, σαν καλοσχεδιασμένο φινάλε εικοσάλεπτης κωμικής σειράς που κράτησε πολλές σεζόν . Στο ανάμεσα παιχνίδια , εκδρομές , αρρώστιες, χρόνος που περνά , φίλοι , αστεία, μπάλες του μπάσκετ στο γήπεδο απέναντι από την δουλειά , επίμονα γαβγίσματα . Κάπου τέτοιες μέρες ξεκίνησα να γράφω και κανονικά θα έπρεπε και κάπου εδώ να το κλείσω οριστικά , να έχει κάνει ένα ωραίο κύκλο . Δεν μου κάνει καρδιά όμως , όλο και κάποια δικαιολογία βρίσκω και το κρατάω ανοιχτό.