Close my, close my, close my eyes

If I could turn the page
In time then I'd rearrange just a day or two



Η φίλη μου είναι στενοχωρημένη . Την κόβει το αν τα πράγματα θα είναι καλύτερα , θα γίνουν κάπως καλύτερα. Και είναι και πολύ έξυπνη για να της πω «ναι μωρέ ,μην ανησυχείς» . Δηλαδή της το λέω ,αλλά δεν πείθεται . Και δεν είναι η μόνη – όλοι νομίζω θέλουμε αυτό το καλύτερα να ακούσουμε. Μερικοί αρκούνται και στο μη χειρότερα βασικά. Και δεν είναι μόνο για την οικονομία ,είναι για την ζωή τις σχέσεις, τους φίλους ,μέχρι και για την ποδοσφαιρική ομάδα. Έχουμε μια γενική τάση για πτώση , σαν support group που περιμένουμε το πεντάλεπτο που θα αγκαλιάσει ο ένας τον απέναντι και θα κλάψουμε λυτρωτικά πάνω σε έναν ώμο ( ωραία ταινία το fight club ).


Πάλι το μυαλό μου πάει σε κείνα τα “it gets better” video μετά τις αυτοκτονίες τον έφηβων ομοφυλόφιλων . Εθνική ανάγκη σχεδόν , ένα 3λεπτό να μας λέει κάποιος την ιστορία του και μετά πως όλα βελτιώθηκαν (και αν τον πιστεύαμε λιγάκι θα ήταν όλα αληθινά).


Tell me lies
Tell me sweet little lies

In The Half-Light

See your shinning smile.


Είναι Κυριακή και είμαι με τον σκύλο και οι άλλοι με ποδήλατα και έχω μείνει μόνος ,να περπατώ στο δάσος . Δεν είμαι τόσο συνηθισμένος να μένω μόνος πια με τις σκέψεις μου ,οι και γενικά. Σκέφτομαι τόσα ,και αγχώνομαι και στρεσάρομαι, λες και όλοι οι άλλοι γύρω μου ,οι αγκαλιές και τα φιλιά να είναι αυτό που με κρατάει από το να αντιμετωπίζω τη ζωή. Και βάζω το μυαλό μου σε χαζά σενάρια και διαλέγω πάντα την κακή εκδοχή όταν φτάνουμε στο σημείο «εσύ αποφασίζεις» ,και πάλι καλά που ο Woofy τραβάει και με προσγειώνει . Το να μαζεύεις τα κόπρανα ενός σκύλου 30 κιλών είναι κάτι που σε φέρνει στην πραγματικότητα πολύ άμεσα. Μετά φτάνω τους υπόλοιπους και σταματώ και πάλι να σκέφτομαι.


See you smile once again.

I said let's all meet up in the year 2000.

Won't it be strange when we're all fully grown.
Be there at 2 o'clock by the fountain down the road.


Περιμένω , μικρό στήσιμο . Στα όρια του φυσιολογικού ,και το απολαμβάνω λίγο . Είμαι έξω από το μετρό και κοιτάζω απέναντι . Στον πρώτο όροφο ανοιξιάτικο πάρτι . Οι καλεσμένοι στο μπαλκόνι για κάπνισμα ,κοντά στην ηλικία μου και παίζει το disco 2000. Στιγμιαία ζηλεύω , πάντα νιώθω παραπονεμένος σε τέτοιες στιγμές , σαν να είμαι σε ένα ακόμα παιδικό μάζωμα που δεν με κάλεσαν . Μετά αποφάσισα πως δεν θέλω να με καλούν ,και όταν έχω προσκλήσεις και τώρα στα γεράματα έχω και μια δικαιολογία στο τσεπάκι. Μετά μου φεύγει , ξέρω πως θα περάσω καλύτερα εκεί που πάω (θα παίζει moz και μάλλον θα έχει και γλαδιόλες ) .


I would be living down here on my own
on that damp and lonely Thursday years ago.

Not for all my little words

You are a splendid butterfly
It is your wings that make you beautiful
And I could make you fly away
But I could never make you stay



Είμαι κλασσικά σε taxi ,βράδυ ,χαράματα. Ο οδηγός βαρύς και στο ραδιόφωνό dirty . Ξεφυσάει ταυτόχρονα με την Δημητρίου για κάτι χαρακτήρες , τρέχει ,καπνίζει. Μέχρι και από την μύτη βγάζει καπνούς. Χτυπάει το τηλέφωνο ,απαντάει με την μία.

Δυναμώνω την ένταση στα ακουστικά , αλλά και πάλι φωνάζει πολλές φορές «Ηρέμησες τώρα;». Μετά απειλές και βρίσιμο . Μάλλον αυτός δεν είχε ηρεμήσει . Φτάνουμε , κατεβαίνω . Θέλω να τρέξω να χωθώ μέσα σε αγκαλιά , να ακούσω μια σταθερή αναπνοή στο αυτί μου πριν κοιμηθώ.



Now that you've made me want to die
You tell me that you're unboyfriendable
And I could make you pay and pay
But I could never make you stay