These days, my life, I feel it has no purpose,
But late at night the feelings swim to the surface.
Το ταξίδι στο nostalgiavile συνεχίστηκε . Ήταν μία σπάνια ευκαιρία , πόσο συχνά τυχαίνει φίλη της παιδικής ηλικίας ,να φύγει για Αμερική στα 18 ,και να γυρίσει να σε δει ξανά στα 35 ; Να έχει κρατήσει μέσα της την αντανάκλαση του δεκαοχτάχρονου εαυτού σου σε time capsule , και να την ανοίγετε και οι δύο σας μαζί;
Την άφησα να πει την ιστορία της , ωραία ιστορία, την είχε δουλέψει αρκετά , πρέπει να την έχει πει και εκατό φορές από τότε που γύρισε (για να ξαναφύγει φαντάζομαι). Έκανα τις σωστές ερωτήσεις , ήταν χαρούμενη για το ταξίδι της. Της είπα και εγώ μια δική μου ιστορία .Στο τέλος το σχόλιο ήταν πόσο πιο χαρούμενοι είμαστε τώρα σε σύγκριση με τότε. Είμαστε; Δεν ξέρω, δεν ήθελα να το χαλάσω με την αμφιβολία στην παλιά μου φίλη. Το κεχριμπάρι είπαμε είναι πολύτιμο , σκέψου ένας άνθρωπος που να με ξέρει τότε που άκουγα μόνο Preisner και στα διαλείμματα έμενα μέσα, συχνά μαζί της, να διαβάζουμε για να φύγουμε με ορμή ,από το μέρος που θεωρούσαμε κόλαση.
Πιο πολύ σημασία έχουν τα πράγματα που δεν είπαμε ο ένας στον άλλο. Δεν μου είπε για την δική της μοναξιά , δεν της είπα για τα δικά μου σκαμπανεβάσματα. Υπήρχε μια διάχυτη περηφάνια για τα κατορθώματά μας , και πόσο αστεία , όταν οι αποτυχίες που έχουμε επιβιώσει είναι αυτό που ίσως έχει τελικά αξία. Δεν μου είπε πολλά , δεν της είπα περισσότερα , δώσαμε υποσχέσεις ο ένας στον άλλο να ξαναβρεθούμε σύντομα που σίγουρα θα πατήσουμε, και μείναμε να κοιτάζει ο ένας στα μάτια του άλλου τα απολίθωμα της εφηβείας μας.
Cause on the surface the city lights shine,
They're calling at me, "come and find your kind."
Είναι οι ηλικίες που (ανοίγο-)κλείνουμε πόρτες σιγά σιγά... Πες το απωθημένο, τύψεις ή κάτι άλλο.
ΑπάντησηΔιαγραφή