Πέρασα για μια βόλτα από την παλιά μου πόλη. Η παρέα που είχα μαζί μου ,με πληροφόρησε πως , αντίθετα με τα όσα τους έλεγα τόσο καιρό , δεν είναι ο τόπος που πηγαίνουν οι δυστυχισμένοι για να ταιριάζει το décor με την διάθεση τους . Δεν είναι κρανίου τόπος, δεν έχει καμία σχέση με τον 6ο κύκλο της κολάσεως , δεν ακούγονται στο background τα βογγητά των καταδικασμένων , δεν μυρίζει ο αέρας καμένη σάρκα και όνειρα, δεν είναι τόσο άσχημα που να θέλεις να βγάλεις τα μάτια σου .Είναι μια επαρχιακή πόλη με χαριτωμένες πλατείες , ένα-δύο καλά ζαχαροπλαστεία και κάποια σημεία με καλή θέα.
Ήμουν έτοιμος να απαντήσω σε αυτό πως οι άνθρωποι κρατάνε τρίαινες και έχουν οπλές αντί για δάχτυλα , αλλά ίσως, ίσως εκείνη την στιγμή κατάλαβα κάτι που υποψιαζόμουν καιρό : “It’s not them , it’s me”. Έχω και εγώ την ευθύνη μου για το πώς πέρασα τότε. Ναι , υπήρχε bullying , ομοφοβία, θέματα στο σπίτι . Υπήρχαν όμως, και άνθρωποι που με αγαπούσαν , με νοιάζονταν και με στήριζαν. Χρειάστηκαν να περάσουν δεκαεφτά χρόνια για να το μάθω ,είναι αργά για να ευχαριστήσω κάποιους πια, και μάλλον χρωστάω κάμποσα , για όσα μου δόθηκαν ,λιγότερο ή περισσότερο, απλόχερα.
Well sir, it's the first time I've felt like something is mine
Like I have something to give
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου