Το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ , είχα από εκείνα τα σπάνια σαββατοκύριακα που δεν θες να τελειώσουν , και φυσικά πάντα τελειώνουν , γιατί πρέπει ,και μένεις με μια Δευτέρα δεύτερης διαλογής στα χέρια ,να μην ξέρεις τι να κάνεις.
Αλλά αφού σηκώθηκα (η πάλη με τα σεντόνια ήταν άνιση: ένας άνθρωπος μόνος, κόντρα στον χρόνο , στον χώρο , στο σεντόνι και τον σκύλο, τι ελπίδα να έχει) , μου είχε μείνει ένα χαμόγελο. Ένα κανονικό ,πραγματικό χαμόγελο, χωρίς να πονάνε η άκρες από το στόμα στην προσπάθεια, χωρίς σχέδια στην άκρη του μυαλού να τεμαχίσω και γλασάρω στο τηγάνι με λίγο σκόρδο τον αγενή πελάτη . Και τώρα είναι βράδυ και πάω σπίτι και δεν έχει φύγει ακόμα.
Please
Risk a smile
For us
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου