Someday soon we will forget this junkyard

Taking you with me
If you're going that way


Κρυφοκοιτάζω τις ζωές των ανθρώπων που άφησα πίσω μου, ας είναι καλά το φατσοβιβλίο. Γκρίζοι κρόταφοι ,ατσούμπαλα κουστούμια , πρόσφατοι γάμοι (δε νομίζω να έχει προλάβει κανείς το πρώτο του διαζύγιο ακόμα) , φωτογραφίες με μωρά . Βλέπω εκδρομές στο εξωτερικό , οικογενειακές ταβέρνες, συνεστιάσεις και χορούς με πολυεστέρα και αρραβώνες με αρνιά. Τα πρόσωπα ίδια με τα πρόσωπα των δικών τους που τα πήγαιναν σχολείο ,τα χαμόγελα οικογενειακής φωτογραφίας ,και εγώ να μην μπορώ να ξεκολλήσω) . Είναι σαν να βλέπεις ταινία , ένα παράλληλο σύμπαν που έχουν πάει όλα όπως περίμεναν να πάνε .


Althought I remember sunshine
the damage is done

Δεν ξέρω αν τους έχει πιάσει η κρίση ,αν η ζωή τους στην μικρή πόλη τους πιέζει , αν χαμογελάνε τρίζοντας τα δόντια μια και ο μεγάλος αδελφός πάντα σε βλέπει εκεί (ή έστω η γνωστή του γνωστού) . Και θα μπορούσα να μάθω πολύ εύκολα όλα σχεδόν με λεπτομέρειες ,στο μισό τηλεφώνημα οι συμπολίτες μου κελαηδάνε , αλλά αδιαφορώ για αυτό ,είναι η εικόνα που με νοιάζει.


.Δεν νομίζω πως θα είχα την ζωή τους ακόμα και αν είχα μείνει εκεί , πάλι με επιτραπέζια και σκύλο με φαντάζω και κάπως εκτός .Τις μέρες που η δουλειά μου και η ζωή μου και η Αθήνα με μπουκώνουν ρίχνω ένα βλέφαρο ,ίσως και ένα αχ-βαχ . Και μάλλον από την πέρα μεριά τις οθόνης να ακούγονται αντίστοιχοι ήχοι . Ελπίζω δηλαδή , είναι άσχημο να ίσε ο μόνος cyber stalker.


The images haunt me always.