Walking aimlessly

In blue hours of dawn
Before the day rushes on


Πριν κάποιες μέρες έκλεισα πέντε χρόνια στην Αθήνα. Δεν το πήρα χαμπάρι συγκεκριμένη μέρα, ξέχασα και τα γενέθλια της ξαδέλφης που ήρθε στον κόσμο την ίδια μέρα ,το θυμήθηκα μετά . Δεν θα πω πως δεν κατάλαβα πως πέρασαν αυτά τα πέντε χρόνια ,ειδικά τα πρώτα δυο-τρια τα έζησα μάλλον έντονα. Από την άλλη πλέον μέσα στην όλη κοινωνική αναταραχή και δυστυχία εγώ είμαι καλά (αυτό επανάληψη τρεις φορές κάθε πρωι – ΜελενεΔημητρηΚαιΕιμαιΚαλαααα – μία λέξη ) .


Αυτό το Σάββατο που από την στιγμή που γύρισα από δουλειά μέχρι που κοιμήθηκα ήμουν ανάμεσα σε φίλους (ουσιαστικούς φίλους και τον σύντροφό μου και όχι ανθρώπους που βρίσκονται στην περιοχή σαν ζωντανό background). Μου πήρε ουσιαστικά πέντε χρόνια δηλαδή να φέρω την ζωή μου στο ίδιο σημείο που την είχα παγώσει όταν έφυγα από πάνω. Μακάρι να κρατήσει.


In the black out of light
I found a rhyme on hope