Old home movie.

Ο παιδικός μου ήρωας ήταν ο θείος μου . Είχε πάντα τα χέρια του γεμάτα δώρα, δεν μας χάλαγε χατίρι ποτέ . Όταν ερχόμουν Αθήνα με έβγαζε στα μαγαζιά για υπολογιστές, περήφανος που ο ανιψιός από μωρό παιδί ασχολιόταν με αυτά. Χαρούμενος άνθρωπος , φώτιζε την μιζέρια της επαρχίας . Η οικογένεια εκεί δεν τον πολυσυμπαθούσε , η γιαγιά κλασσικά έλεγε πως της έκλεβε τα λεφτά , ο πατέρας μου δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά . Ο ίδιος λάτρευε την αδελφή του και μας δεν άφηνε τα άλλα να τον επηρεάσουν .


Τα χρόνια πέρασαν . Μετά από έναν αποτυχημένο γάμο ο θείος έχασε την αρκετά μεγάλη του περιουσία ,έκανε μια καινούργια οικογένεια …και άλλαξε. Τα λεφτά δεν του έφταναν πια , όλα γύρω τα έβλεπε μαύρα . Ήταν ο άνθρωπος που είχε σχεδόν όλα – ομορφιά , κοινωνική θέση , καταξίωση ,οικογένεια . χρήμα – και τα έχασε σχεδόν όλα. Του έφταιγαν οι ξένοι ,οι ομοφυλόφιλοι , οι εχθροί της πατρίδας. Από απολιτικός έγινε μάλλον ακραία δεξιός. Ήταν επώδυνο να βλέπω αυτές τις αλλαγές πάνω του . Απομακρύνθηκα , ψυχράνθηκα.


Τώρα ο θείος μου πηγαίνει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο , είναι βαριά . Και εγώ ετοιμάζομαι να αποχαιρετίσω τον παιδικό μου ήρωα που πλήγωσα με την απόσταση μου , χωρίς να καταλαβαίνει η να του εξηγήσω ποτέ το γιατί .