Call me morbid ,call me pale

And if you have five seconds to spare
Then I'll tell you the story of my life :
Sixteen, clumsy and shy


Μετά την ψηφοφορία που έληξε ανώδυνα – δεν πέτυχα γνωστούς, αν πέτυχα δεν με αναγνώρισαν , αν με αναγνώρισαν δεν μου μίλησαν - γύρισα στο πατρικό φορτωμένος με μαύρες σακούλες και κιβώτια. Το κιβώτιο είναι το καλό – ότι μπαίνει εκεί γλιτώνει . Η σακούλα είναι όπως το χρώμα της. Ότι μπαίνει εκεί ανακυκλώνετε ή πετιέται . Οι δικοί μου έμειναν σε αυτό το σπίτι τριάντα χρόνια πάνω κάτω – και τα πολλά πατάρια είναι γεμάτα . Από κιτρινισμένα βιβλία γαλλικών μέχρι την συλλογή μου με comics της marvel –«μην τα πετάξουμε έχουν μεγάλη συλλεκτική αξία», το κλουβί ενός tweety -νομίζω πως όλες οικογένειες είχαν έναν κάποια στιγμή . Κάπου εκεί ο πρώτος μου home pc .Φταρνίζομαι εντυπωσιακά με την σκόνη που έχει μαζέψει.


Φτυαρίζω πράγματα μερικές φορές με θυμό , άλλες βιαστικά ,άλλες βαριεστιμένα . Μετά από ένα σημείο είναι σαν επίσκεψη σε μουσείο – άλλος ένας Picasso ,άλλος ένας Beuys – χάνουν το βάρος τους οι αναμνήσεις ,και ξεσκαρτάρω με το πάθος του « Άντε να τελειώνουμε» . Προβληματίζομαι τι θα κάνω με τόσα πράγματα , αναγκάζομαι να ξαναπεράσω τα κιβώτια από δεύτερη ματιά. Μετά πάω να δω έναν από τους λίγους που ξέρω στην πόλη. Περίπου . Με έχει προειδοποιήσει πως «δεν είναι η ίδια με το πώς ήταν πριν 10 χρόνια» . Την θυμάμαι να είναι το άλλο προβληματικό της τάξης ,αγκαλιά με το παράθυρό της, μελαγχολική. Ο άλλος με μπόλικη μαύρη χολή ήμουν εγώ ( συμφώνα με φίλους μου επειδή είμαι λούγκρα – σταθερή αξία για να εξηγήσουμε κάθε συμπεριφορά μου ) .


Προς στιγμήν σκέφτομαι πόσο συμβολικό και καλά είναι να αδειάζω συρτάρια, να ταχτοποιώ πράγματα , να γεμίζω με την οικογενειακή σκόνη ,να βάζω την ζωή μου σε τάξη αδειάζοντας ντουλάπια. Είμαι ο βλάκας που μόλις φύγει ένα βάρος από πάνω μου ψάχνω να βάλω δύο . Αλλά μάλλον φταίει ότι είχα κάμποση μαύρη χολή. Θα ήθελα να μου πεις πόσο γελοίος είμαι και να γελάσεις μαζί μου και μετά να γελάσουμε μαζί .


Sixteen, clumsy and shy
The story of my life