Η πραγματικότητα δεν είναι το πιο ευχάριστο πράγμα. Το καλό είναι πως η επαφή μου με αυτήν είναι περιορισμένη . Εχω μια ζεστή , χνουδωτή φούσκα γύρω μου, είμαι τυχερός . Τις τελευταίες μέρες όμως , μου ήρθε πάλι μια επίσκεψη η πραγματική ζωή , έτσι να τα ξαναπούμε. Μέσα στο σούσουρο για μια συμβολαιογραφική πράξη ,θυμήθηκα πως για κάποιους είμαι κάτι λιγότερο από ίσος , λιγότερο από άνθρωπος. Δεν μπορώ να μην επηρεαστώ, να μην θυμώσω ,να μην στεναχωρηθώ, με αυτά που άκουσα . Δεν θα έπρεπε να υπάρχει έκπληξη , και όμως το σαγόνι μου κάθε τρεις και λίγο πέφτει μέχρι το πάτωμα με πράγματα που δεν θα έπρεπε να διαβάσω - αλλά ναι , σαν αυτοκινητιστικό δυστύχημα μπροστά μου , δεν μπορώ να πάρω τα μάτια σου από πάνω τους. Και με αυτούς τους ανθρώπους πρέπει την επόμενη μέρα να μιλήσω , να δουλέψω ,να φάω μαζί τους , και θα το κάνω νομίζω , ναι , όχι γιατί είμαι καλύτερος ,μεγαλύτερος άνθρωπος , απλά στην φύση μας είναι να ξεχνάμε .
Αυτά γνωστά και αναμενόμενα και μια από τα ίδια. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η παθιασμένη αντίδραση της μάνας μου. Από πίκρα , σε αποδοχή και τώρα στην υπεράσπιση χαίρομαι που η σχέση της με την προσωπική ζωή μου έχει φτάσει μετά από τόσα χρόνια εκεί. Μπορώ να υποχωρήσω λοιπόν στην αρμονική μου φούσκα και να αρχίσω πάλι από αύριο να αποφεύγω την πραγματικότητα , με την ελπίδα πως αργά ,αλλά σταθερά , κάτι αλλάζει.
I yearn to be with you ,
Come , today we are finally alone
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου