Απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη

Ένα παράπονο και ένα δάκρυ
Πρώτο φθινόπωρο ,πρώτη βροχή
Απόψε η σκέψη μου δεν βρίσκει άκρη
απόψε λύγισε η αντοχή.


Πηγαίνοντας το ταξί έκανε 17 λεπτά . Δεκαεπτά αργά λεπτά μέσα σε χριστιανικό ταξί. Με χριστιανικό ραδιόφωνο. Στα δέκα ήθελα ήδη να ξεδιπλώσω όλο τον άθεο εαυτό μου ,και να μουγκρίσω στραβά σε όποιον μου έλεγε έστω το «δεν γνωρίζω» . Στο τέλος είχα ακούσει πλήρη ανάλυση ποιητών που διακατέχονται από γνήσιο εθνικοχριστιανικορθόδοξο πνεύμα . Αναρωτιέμαι γιατί δεν του είπα να το χαμηλώσει .

Γυρίζοντας πέτυχα παλαιάς κοπής ταξιτζή. Έρα – σπορ , παλιά λαϊκά .Τραγούδησα Κόκοτα , Μαρινέλλα , Διονυσίου έξω φωνή. Με κοίταζε λίγο περίεργα , όπως ήμουν με πλήρη εξάρτηση φλώρου – κουστούμι , γραβάτα ,μέχρι και τα γυαλιά μου που δεν φοράω ποτέ ξέθαψα . Αλλά πρέπει να μην ήμουν και το πιο περίεργο πράγμα που έχει δει.


Ένα σκοτείνιασμα που με βαραίνει
Πικρή ανάμνηση σαν μαχαιριά
Πρώτο φθινόπωρο που με πεθαίνει
Πρώτο φθινόπωρο χωρίς χαρά