Αχ Ρίτα , αχ μωρέ Ρίτα..

“Έχεις κάποια κοπέλα ,κάτι ;” . Η ξαδέλφη μου που έχω να δω πέντε-έξι χρόνια περίμενε και σαράντα δευτερόλεπτα για να το ρωτήσει . Δεν μπορούσε να κρατήσει την ανάσα της άλλο και της βγήκε . Οι επιλογές ξεκάθαρες , ή μετατρέπω ένα (ακόμα) οικογενειακό τραπέζι σε coming out party (ΥΕΥ) ή απλά χαμογελάω και αλλάζω θέμα. Αποφασίζω το χαμόγελο και αλλαγή θέματος, και κάπως έτσι περνάει η υπόλοιπη βραδιά , γιατί χρειάστηκε να αλλάζει η συζήτηση πολλές φορές . Μια φορά μόνο όρθωσα το ανάστημά μου και υπερασπίστηκα τον Τσίπρα (ναι , από όλους τους ανθρώπους τον Τσίπρα) γιατί α)σε όλους μας μπορεί να συμβεί να μην κουμπώσει καλά το φερμουάρ του παντελονιού β) όπου όλοι , κυρίως σε μένα και πολύ πιο συχνά από όσο θα έπρεπε.

Και όμως ήταν μια ξαδέλφη που λάτρευα , που υπερασπιζόμουν σαν λυσσασμένο τσοπανόσκυλο όταν κάποιος έκανε σχόλιο για το ότι πήγε 35 και δεν παντρεύτηκε ακόμα (irony , cruel irony) , που κάποτε ήταν κομμάτι της ζωής μου. Μετά παντρεύτηκε , έκανε παιδιά μετ’ εμποδίων , γέρασε , και δυστυχώς μεγάλωσε. Αυτή η θείτσα με το κακό κούρεμα ,τα κακά ανέκδοτα και το ελαφρώς αλλήθωρο μάτι ήταν κάποτε η πιο δροσερή , επαναστατική νότα στην επαρχιακή μου ζωή , ήταν η ελπίδα μου για την ζωή εκτός. Τώρα η ηρωίδα των παιδικών χρόνων μου είναι ένα άτομο που δεν άντεξα για πάνω από σαράντα πέντε λεπτά με το ρολόι . Λίγο λιγότερο χρόνο από όσο θα έδινα σε μία μέτρια νέα δραματική σειρά. Έτσι είναι οι ήρωες τον παιδικών μας χρόνων , δύσκολα αντέχουν την σύγκρουση με την πραγματικότητα , πέφτουν από θρόνους που δεν ξέρουν καν πως τους έχουν ανεβασμένους.

Είδα την Ρίτα και ήταν καλά

Don't forget me.

Η πιο μηχανική πράξη στην Ελλάδα – να ευχηθούμε σε κάποιον για την γιορτή του. Εξαιρετικά τεμπέλικο , δεν σου ζητάει κανείς να θυμηθείς κάτι πολύ συγκεκριμένο και προσωπικό , όπως στα γενέθλια , μόνο να στείλεις ένα ξερό «χρόνια πολλά» μια φορά τον χρόνο . Και όμως χαίρομαι σαν σκύλος μπροστά σε μπριζόλα κάθε φορά που θα χτυπήσει το κινητό , κάθε φορά που θα έρθει ένα μήνυμα. Παραπονιέμαι για την κούραση και για το σταθερό, κινητό και facebook που χτυπάνε ταυτόχρονα ,και είναι απαίσιο ψέμα , με τρέφει όσο τίποτα η προσοχή. ΔΕΝ είμαι υπεράνω , θα δώσω τρελό βάρος και στο πιο μαζικό που θα στείλει μια πελάτισσα που είδε στον κινητό της Δημήτρης και δεν ξέρει ποιος είναι.

Κάποτε δεν χτυπούσε το κινητό ,και ήμουν μόνος και χωρίς ευχές ,δεν θα ξεχάσω το εφτά που γύριζα σαν την άδικη κατάρα την νέα μου πόλη, πραγματικά ξεχασμένος, να είναι μια μέρα σαν τις άλλες ,μόνο χειρότερη. Δεν μου αξίζει το βουνό από ευχές που λούστηκα χτες λοιπόν , αλλά δεν είναι και αυτός ένα έξτρα λόγος να το χαρώ; Χρόνια μου πολλά.


Cause nothing lasts for ever
And I will always love you.

Youth is only for the young.

Είμαι πάνω από το πρόγραμμα συναυλιών της Anna Ternheim , και αλήθεια, δεν ξέρω που θέλω να την πρωτοδώ , σε κάποια μικρή πόλη Σουηδίας ή στο Παρίσι , μετά από πολύ καλό φαγητό ; Η απάντηση είναι φυσικά πουθενά , σε κανένα από τα δύο γιατί τώρα πια δεν θα τα παρατήσω όλα για να πάω στου διαόλου την μάνα για μια συναυλία, τώρα έχω δική μου δουλειά , και υποχρεώσεις, και σκύλο , και η άγκυρα μου έχει σκαλώσει καλά σε κάτι πέτρες. Θα μπορούσα να πω ένα «δεν γαμιέται;» αλλά δεν θα μπορούσα να το πω βασικά , όχι πια. Και νομίζω πως αυτό το δεν γαμιέται το έχω πει κάμποσο στα νιάτα μου , πλήρωσα και τον λογαριασμό του , και δεν βιάζομαι να το ξανακάνω ,δεν ξέρω πια αν τον έχω να τον πληρώσω . Έτσι θα κάθομαι να την ακούω στο utube , δεν θα της πω ποτέ “I came all the way from Greece to see you!” με κάτι από Βλαδιβοστόκ στην προφορά μου , δεν θα με κοιτάξει ποτέ με το βλέμμα κατανόησης που έχουμε όλοι πρόχειρο για κάποιον που κάπου μια βίδα του έχει λασκάρει λίγο , και όλα καλά.


Feeling sorry is your favorite feeling.

The band in Heaven plays my favorite song

They play it once again, they play it all night long.

Η ευτυχία του απογεύματος της Παρασκευής , κάτι σαν διπλό κρητικό κρουασάν στα μισά δίαιτας . Ξέρεις πως θα τελειώσει , πως οι θερμίδες και τα βάσανα θα γυρίσουν , αλλά βλέπεις τις δύο μέρες που δίνουν νόημα στην μουντή σου βδομάδα, ξανακούς το “Friday I’m in love” γιατί όλο και κάποιος θα το έχει βάλει στο facebook , και ελπίζεις να χωρέσεις σε λίγες ώρες τόσα που δεν χωράνε σε ένα μήνα , και πάλι μετά θες να μην κάνεις τίποτα γιατί το τίποτα , το να κάνεις τίποτα από επιλογή ,είναι ένα σπάνιο είδος πολυτελείας .

Πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου θα είναι ξανά Δευτέρα, και πάλι από την αρχή . Θέλω και θα θέλω να γκρινιάξω για το τίποτα που δεν θα έχω , και για τα πολλά που δεν θα έχω προλάβει , που δείχνει το πόσο λογικός μπορώ να είμαι , δεν ξέρω , ίσως πραγματικά ευτυχισμένοι να νιώθουμε μόνο όταν σκοτώνουμε το κουνούπι που μας έτρωγε εδώ και μια ώρα και βούιζε μέσα στα αυτιά μας, και τον υπόλοιπο καιρό κυνηγάμε ό,τι δεν έχουμε και ό,τι δεν μπορούμε να έχουμε.

Its hard to imagine that nothing at all
could be so exciting, and so much fun.

And how you feel to make it real

Η αδελφή μου πρέπει να είχε καταναλώσει ένα πέλαγο γκοφρέτες κουκουρικού στην προσπάθεια της να μαζέψει όλα τα αυτοκόλλητα “love is…”. Τα έβαζε στην πλευρά μιας βιβλιοθήκης, να τα βλέπει πριν κοιμηθεί και μόλις ξυπνάει . Μετά άλλαξε δωμάτιο , το γέμισε σελίδες κομμένες από το klik, και εγώ κληρονόμησα την θέα.

Σίγουρα κανείς από τους δυο μας δεν έμαθε τι είναι η αγάπη ενώ ζούσαμε σε εκείνο το σπίτι , τουλάχιστον η ερωτική αγάπη . Το love is αυτοκόλλητο που θα έφτιαχνα τώρα θα ήταν «…να περιμένεις να δείτε το good wife μαζί την Τρίτη» , είναι ξεκάθαρο πως έχω μάθει πλέον τι είναι η αγάπη.

Real as anything you've seen
Get a life with this dreamer's dream

Risk a smile

Το πρωί δεν ήθελα να σηκωθώ , είχα από εκείνα τα σπάνια σαββατοκύριακα που δεν θες να τελειώσουν , και φυσικά πάντα τελειώνουν , γιατί πρέπει ,και μένεις με μια Δευτέρα δεύτερης διαλογής στα χέρια ,να μην ξέρεις τι να κάνεις.


Αλλά αφού σηκώθηκα (η πάλη με τα σεντόνια ήταν άνιση: ένας άνθρωπος μόνος, κόντρα στον χρόνο , στον χώρο , στο σεντόνι και τον σκύλο, τι ελπίδα να έχει) , μου είχε μείνει ένα χαμόγελο. Ένα κανονικό ,πραγματικό χαμόγελο, χωρίς να πονάνε η άκρες από το στόμα στην προσπάθεια, χωρίς σχέδια στην άκρη του μυαλού να τεμαχίσω και γλασάρω στο τηγάνι με λίγο σκόρδο τον αγενή πελάτη . Και τώρα είναι βράδυ και πάω σπίτι και δεν έχει φύγει ακόμα.


Please
Risk a smile
For us

Mountains Beyond Mountains

These days, my life, I feel it has no purpose,
But late at night the feelings swim to the surface.


Το ταξίδι στο nostalgiavile συνεχίστηκε . Ήταν μία σπάνια ευκαιρία , πόσο συχνά τυχαίνει φίλη της παιδικής ηλικίας ,να φύγει για Αμερική στα 18 ,και να γυρίσει να σε δει ξανά στα 35 ; Να έχει κρατήσει μέσα της την αντανάκλαση του δεκαοχτάχρονου εαυτού σου σε time capsule , και να την ανοίγετε και οι δύο σας μαζί;


Την άφησα να πει την ιστορία της , ωραία ιστορία, την είχε δουλέψει αρκετά , πρέπει να την έχει πει και εκατό φορές από τότε που γύρισε (για να ξαναφύγει φαντάζομαι). Έκανα τις σωστές ερωτήσεις , ήταν χαρούμενη για το ταξίδι της. Της είπα και εγώ μια δική μου ιστορία .Στο τέλος το σχόλιο ήταν πόσο πιο χαρούμενοι είμαστε τώρα σε σύγκριση με τότε. Είμαστε; Δεν ξέρω, δεν ήθελα να το χαλάσω με την αμφιβολία στην παλιά μου φίλη. Το κεχριμπάρι είπαμε είναι πολύτιμο , σκέψου ένας άνθρωπος που να με ξέρει τότε που άκουγα μόνο Preisner και στα διαλείμματα έμενα μέσα, συχνά μαζί της, να διαβάζουμε για να φύγουμε με ορμή ,από το μέρος που θεωρούσαμε κόλαση.


Πιο πολύ σημασία έχουν τα πράγματα που δεν είπαμε ο ένας στον άλλο. Δεν μου είπε για την δική της μοναξιά , δεν της είπα για τα δικά μου σκαμπανεβάσματα. Υπήρχε μια διάχυτη περηφάνια για τα κατορθώματά μας , και πόσο αστεία , όταν οι αποτυχίες που έχουμε επιβιώσει είναι αυτό που ίσως έχει τελικά αξία. Δεν μου είπε πολλά , δεν της είπα περισσότερα , δώσαμε υποσχέσεις ο ένας στον άλλο να ξαναβρεθούμε σύντομα που σίγουρα θα πατήσουμε, και μείναμε να κοιτάζει ο ένας στα μάτια του άλλου τα απολίθωμα της εφηβείας μας.


Cause on the surface the city lights shine,
They're calling at me, "come and find your kind."