μπρος να κοιτάζεις να μην απελπίζεσαι
Σε μια σπάνια στιγμή καθαρής σκέψης στρέφω τον καθρέφτη στον τριανταπέντε ετών εαυτό μου . Πλέον αποτελούμαι από συνδετικό ιστό , είμαι γεμάτος από ουλές , περισσότερες από δεκαπεντάχρονο αστείρωτο γάτο του δρόμου . Βλέπω τα λάθη μου ζωγραφισμένα στο πρόσωπό μου , τις καταθλίψεις μου , τις πτώσεις μου , εκείνη την χρονιά που ήμουν είκοσι και έτρωγα ελάχιστα γιατί ένας πρώην με είχε πει χοντρό και το είχα πάρει κατάκαρδα. Έχω τις κουτουλιές στο κεφάλι ,τις κατραπακιές, τα έχω ξεχάσει τα πιο πολλά αλλά και πάλι είναι πάνω μου. Νιώθω μεγάλη συμπάθεια για αυτό που βλέπω απέναντί μου , θέλω να φτιάξω ένα ζεστό αφέψημα και να κεράσω τον αντικατοπτρισμό μου , τσάι και συμπάθεια, και να του πω ένα well done.
Γράφω ξανά γιατί έγιναν δύο μαλακίες. Το πρώτο μου ένστικτό είναι πάντα να γράψω όταν κάτι τέτοιο γίνεται . Τις αντιμετώπισα με τρόπο εξαιρετικό , θα μπορούσε να είναι παράδειγμα σε βιβλία με τίτλους «τι κάνετε μετά την μαλακία ;» ή «η ανθρώπινη ηλιθιότητα στο φυσικό της περιβάλλον». Μπορεί να είμαι μια ουλή πλέον , αλλά είμαι και μια ουλή που έμαθε κάτι ,τις πήρε μόνο 35 χρόνια. Post του log αυτού δεν αναγνωρίζουν καν ότι τα έχει γράψει ο ίδιος άνθρωπος, χωρίς βέβαια να υπάρχει και κάποιο φοβερό νόημα σε όλα αυτά.
Το νόημα είναι πως είτε κάνεις τα πάντα σωστά είτε όχι , στο τέλος έχεις μια γεύση από στάχτες στο στόμα και δύσκολες επιλογές. Τουλάχιστον δεν είναι το τέλος του κόσμου . Το τέλος του κόσμου είναι στις 16 Μαρτίου 2880 σύμφωνα με το δεύτερο αποτέλεσμα στο Google.
να μ' αγκαλιάζεις και να προχωράς.
