Σάββατο βράδυ σ' ένα κλαμπ στο χάος

Πρέπει να ετοιμαστώ να βγω (γιατί είναι Σάββατοβαδυσαββατοβραδυ) και βαριέμαι όσο δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια (με ξυράφι ίσως και πάλι θα αφήσω κάτι έξω).Τα ένστικτά μου , μου λένε να γίνω ένα με το πάπλωμα , να φάω κάτι βαρύ ,με λίπος , και να ξυπνήσω το καλοκαίρι. Ο σκύλος μου πάλι μου λέει γουφγουφγουφ και βόλτα .Χασομερώντας στο net πέφτω πάνω στο blog μιας παλιάς συμμαθήτριας. Γράφει καλά (ζηλεύω λίγο ) ,την παίρνω ένα τηλέφωνο , λέμε μια από τα κλασσικά (μου λείπεις σε λείπω ) , ακούω για γάμους – παιδιά – βαφτίσια (οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια ένα πράμα ) και είμαι έτοιμος να βγω για να δείξω πως ζω ακόμα (λίγο) .


έλα να φύγουμε μαζί γιατί

Feels so good

Είμαι σε βαφτίσια που δεν κατάφερα να αποφύγω γιατί η μάνα μου ξέρει να παίζει με το ενοχικό μου αριστουργηματικά. Η τελετή τόσο φτωχονεοπλουτίστικη και τόσο μακριά από οποιαδήποτε θρησκευτικότητα που θα με έκανε άθεο και να μην ήμουν ήδη. Στο τραπέζι μετά είμαι μόνος μου ανάμεσα σε τέσσερα ζευγάρια, η αδελφή μου δεν ήρθε . Δεν ξέρω αν η ξαδέλφη μου το κανόνισε να είναι έτσι τοποθετημένα ,αλλά αποτελούν μια εξελικτική εικόνα της δυστυχίας ενός γάμου .


Δίπλα μου οι σχετικά νιόπαντροι , διαχυτικοί , χαρούμενοι μοιάζουν να έχουν ένα κοινό αστείο που δεν μοιράζονται. Αμέσως δίπλα τους ο γάμος που έχει περπατήσει λίγο . Ο σύζυγος με απλανές βλέμμα από ανεργία , η κυρία του δίπλα να φροντίζει το παιδί , να κρατάει το χέρι του με την προσήλωση σε μια καλή εικόνα έξω και με κούραση στο βλέμμα , την περιμένεις να εκραγεί σε κάνα χρόνο . Οι δίπλα τους δεν προσπαθούν πια καθόλου , δεν μιλάνε μεταξύ τους , κάτι μάλλον καλύτερο από τους τελευταίους του τραπεζιού . Ο κύριος στα σαράντα πέντε με κάτι αστεία για σεξ και μιλάει για γκόμενες και η κυρία τον κοιτάζει με τρυφερότητα εκδοροσφαγέα.


Δεν ξέρω ,και δεν νομίζω να μας τοποθέτησε τόσο πετυχημένα , όχι και τόσο λαμπρή ξαδέλφη . Μιλάμε για άνθρωπο που δεν μας αφήνει κοντά στα παιδιά γιατί έχουμε ζώα σπίτι , φωτεινό μυαλό , πολιτισμένο. Εξάλλου την απασχολούσε πιο πολύ το να τραβάει video οικογενειακής ευτυχίας με τον σύζυγο και της σαμπάνιες που άνοιγε . Σίγουρα όμως , πολύ πιο ενδιαφέρον θα ήταν το τραπέζι, αν είχα μπει στον πειρασμό να φέρω και το δικό μου έτερον ήμισυ. Δε θα είχα βαρεθεί τόσο πολύ ,κάτι θα ήταν και αυτό. Δεν πειράζει, απέφυγε το καροτομπίζελο και τα άπαντα των ζουζουνιών (αν και ο dj σε μια ομολογουμένως εμπνευσμένη στιγμή έβαλε το S&M της Rihanna ,εμπνευσμένη επιλογή για το κοινό που είχε , ίσως ήταν meta-σχόλιο )


But chains and whips excite me

Πότε πετάει πότε περπατάει

Και πότε σούρνεται στους δρόμους και με κυνηγάει


Την Πέμπτη θα πάω σε μια ακόμα συναυλία Αρλέτας , Ηρώδειο αυτή τη φορά. Όσο γραφικός και αν φανώ δεν μπορώ να λείψω, είναι μάλλον εθισμός στο πόσο καλά με κάνει να νιώθω. Πάντα έτσι ήμουν ,είχα ανάγκη από κάποια να τραγουδάει για να λέω πως χάρηκα την έξοδο ,το σαββατιάτικο στήσιμο στο bar το έχω αγγαρεία . Εξάλλου τίποτα δεν τελειώνει πριν βγει να τραγουδήσει μια ευτραφής κυρία , όχι; Εθνικό πένθος ,εθνική σχιζοφρένεια και τελευταίες μέρες της Πομπηίας όλα μαζί στο mixer.


Γωνία συμπληγάδων και γκρεμού
Να κάνουμ' ένα ταξιδάκι